Gisteren toen ik thuiskwam van de zeventiende bestraling zaten mijn ouders Bolke de Beer voor te lezen aan mijn oudste zoontje. Het was een meer dan schattig tafereel dat ik stiekem van een afstandje door het keukenraam kon volgen. Totdat ik gesnapt werd en alle aandacht zich weer op mij richtte: ‘Ging het goed? Ga even rustig zitten, ik maak een kopje thee voor je en ben je erg moe?’
Ineens realiseerde ik me dat het de laatste tijd wel heel veel om mij draait en dat te makkelijk voorbij wordt gegaan aan wat zo’n bestralingscyclus doet met mijn ouders, met mevrouw Klusman (zoals je je geliefde op het internet pleegt te noemen) en met mijn twee zoontjes.
Dagelijks word ik overspoeld met bemoedigende e-mailtjes, sms’jes en reacties op facebook. Jan en alleman houdt rekening met mij en biedt aan om dingen voor mij te doen en mij daarmee te ontlasten. Maar van mijn naasten wordt klakkeloos aangenomen dat zij gewoon een stapje extra doen. Dat mijn ouders op hun leeftijd in de sneeuw even op en neer rijden uit Zutphen om hun kleinzoon uit school te halen lijkt de normaalste zaak van de wereld. En geen woord voor alles dat mevrouw Klusman er allemaal even bij regelt en doet. Laat staat dat er wordt er stilgestaan bij wat zoiets ook verder met je doet en dan heb ik het niet alleen maar over een vermoeide en soms korzelige man thuis.
Vandaar dat ik dit blogje opdraag aan mijn lieve ouders, mijn prachtige vrouw en mijn twee fantastische zoontjes!
