[Voetbal, de hartslag van de samenleving, deel 1]
Zondagavond bewees Robin van Persie Nederland een grote dienst. Niet alleen door de openingstreffer te scoren in de EK-kwalificatiewedstrijd tegen Letland, maar vooral door na afloop van de wedstrijd leiderschap te tonen. In niet mis te verstane bewoordingen veroordeelde de aanvoerder van Oranje de schandelijke en racistische ‘comments’ onder een selfie van Memphis Depay.
De vaak als conservatief weggezette voetbalwereld liet bij monde van Van Persie zien in vele opzichten een stuk verder te zijn dan menigeen in onze maatschappij. Zo zei de aanvaller van Oranje onder meer ‘wij vertegenwoordigen allemaal het Nederlands elftal en daarin maakt de kleur absoluut niet uit. Bij ons is dat zeker niet zo, en dat moet eigenlijk ook niet zo zijn in het leven.’
Op de Nederlandse amateurvelden zien we wekelijks hoe, ongeacht kleur of afkomst, zij aan zij gestreden en genoten wordt tegen en met elkaar.
Daarnaast toont het Nederlandse voetbal (en de voetbalbond) dat zij wél in staat blijkt te zijn om met behoud van de liefde voor het spel ‘de tradities van het voetbal’ aan te passen. Vrouwenvoetbal is immers de snelst groeiende sport in Nederland, kunstgras is niet meer weg te denken van de Nederlandse velden en onlangs voer er zelfs een KNVB-boot mee in de Amsterdamse grachtenoptocht van de Gay Pride. Genieten wij nu ineens niet meer van het spelletje?
Toen zondagavond onze politieke leiders zich nog steeds verscholen achter nietszeggende statements dat een kinderfeest vooral een kinderfeest moest zijn, was het een voetballer die de ballen toonde om te zeggen waar het echt opstond.
Van Persie – Rutte 1-0.
