Wat doet dit land met mij? Waarom slaat de stress niet keihard toe bij mij? Waarom zou ik zo mijn twee zoons hier de lagere school laten volgen?
Ik woon in Hout Bay, 20 minuten ten zuiden van Kaapstad. Een stadje, of beter dorpje met een haventje. En een township – Imizamo Yethu, in de volksmond beter bekend als Mandela Park. Een township die razendsnel groeit, vooral met illegale squatters uit Zimbabwe en Congo.
En die uitdijende township met golfplaten ‘huisjes’ veroorzaakt zo nu en dan problemen hier in het brave Hout Bay.
Afgelopen weekend werd op een steenworp afstand van ons huis een 23-jarige jongen met een hamer doodgeslagen. Het zou gaan om een ordinaire roofoverval. Het slachtoffer zat een computerspelletje te spelen toen hij een ruitje hoorde sneuvelen. Tegen de tijd dat hij zijn geweer gepakt had, was hij al met een hamer tegen de grond geslagen. Hij stierf in de armen van zijn vader.
Een maand geleden werd het huis van de oppas van mijn zoons – in Mandela Park – bijna in de fik gestoken door een groep woedende Congolezen. Reden: haar neef had bij een ruzie om een mobiele telefoon een Congolees doodgestoken.
En toch, toch voel ik mij volledig veilig en op mijn gemak in Hout Bay. Hoe komt dat? Omdat ons huis op een veilige security estate ligt? Omdat ikzelf in Zambia ben opgegroeid en hekken en tralies voor ramen gewend ben? Of omdat het geen moment onveilig aanvoelt hier in Hout Bay.
Geen moment is hier sprake van ‘raciale spanningen’ (zoals de Volkskrant ons doet geloven), zwart en blanken spelen zij aan zij op het strand en het gros van de inwoners van Mandela Park spreekt met bewondering over ‘die Ieren’ die alle stenen huizen in Mandela Park hebben gebouwd.
Ben ik naief? Sluit ik mijn ogen voor de problemen die dit land ontegenzeggenlijk kent? Of heeft de Afrikaanstalige krant Die Burger simpelweg het antwoord:
Afrika is nie ‘n plek vir sissies nie!
