De kop is eraf. Vanmiddag is het WK in SOWETO van start gegaan. De grootste gebeurtenis in Zuid-Afrika sinds de vrijlating van Nelson Mandela in 1990. En juist hij, hét icoon van Zuid-Afrika, was vanmiddag de grote afwezige in Soccer City. Gisteravond verongelukte de 13-jarige achterkleindochter van Mandela op weg naar huis, na het bijwonen van het WK-openingsconcert.
President Zuma las bij de officiële opening van het toernooi een boodschap van Mandela voor: ‘Let me convey a message from Madiba, our icon who wanted to be here today. He wanted to come and greet you, but unfortunately there was a tragedy in his family. But he said: ‘You must start the game and you must enjoy the game.’
Het leek er, hoe wrang ook, bij te horen. De dramatiek, het hele land dat meeleefde en met de minuut meer één leek te worden.
En de ‘Bafana fever’ stijgt en stijgt. Werkelijk overal zie je mensen in BafanaBafana-shirts lopen, overal hoor je vuvuzela’s blazen en iedereen voelt het belang van het toernooi voor het land. De Bafana fever besmet ook mij en mijn gezin. Zelfs ‘passanten’ als wij. We zien hoe ontzettend belangrijk dit toernooi voor dit waanzinnige land is. Hoeveel trots zwart en blank eruit halen.
De goal van Tshabalala voelde dan ook als een bevrijding en de tegengoal van de Mexicanen als een heftige pijnscheut. Mijn geliefde verzuchte vanmiddag ‘ik vind het geloof ik erger als Bafana verliest, dan wanneer Oranje verliest’.
De koorts heeft ook ons vol te pakken.
