Legacy was in de maanden voorafgaand aan het WK het toverwoord in Zuid-Afrika. Of in goed Nederlands: wat laat het WK na aan Zuid-Afrika als de stofwolken van het FIFA-circus zijn neergedaald.
De stadions – de ene nog mooier dan de andere – zijn een overduidelijke nalatenschap van het WK. Ook al zien velen ze echter als witte olifanten die slechts een peperdure herinnering aan het WK zullen blijken te zijn.
Het wonderschone en splinternieuwe Greenpoint stadium in Kaapstad bijvoorbeeld ligt onwaarschijnlijk mooi, maar zal de komende jaren moeten bewijzen of het te exploiteren valt.
Kan het immens populaire rugby (van de nationale Springbokken tot de lokale Stormers) overtuigd worden om het nabijgelegen Newlands-stadion in te ruilen voor het Greenpoint-stadion?
Kan het stadion meedraaien in de wereldtournee’s van bands als Coldplay en U2?
Durft Ajax Cape Town haar thuiswedstrijden voortaan in het ‘witte’ Greenpoint te spelen in plaats van in één van de zwarte of gekleurde townships rondom de stad?
Wordt het stadion één van de visitekaartjes van Kaapstad in hun bid voor de Olympische Spelen van 2020?
Ik hou u op de hoogte….
De infrastructuur is een andere nalatenschap van het WK. De vliegvelden, de wegen en het openbaar vervoer zijn op vele plaatsen rigoreus aangepakt en verbeterd.
Tussen Oliver Tambo International Airport en het (zaken)centrum van Johannesburg (Sandton) bijvoorbeeld rijdt sinds het WK de Gautrain. Een supersnelle en ultramoderne railverbinding. De eerste ervaringen zijn meer dan positief te noemen.
Maar in een immens groot land als Zuid-Afrika met een als maar uitdijende bevolking is het nooit genoeg.
Het gevoel van veiligheid is tijdens het WK enorm toegenomen. De alom aanwezige politie, de internationale ogen die meekeken en de toeschouwers zelf maakte het mogelijk om ineens wel – ook in het donker – met zijn allen door de binnenstad van Durban en Kaapstad te lopen.
Nu is het de kunst om die ‘legacy’ vast te houden. Maar hoe?
Ik zou zeggen in ieder geval de versterkte politiemacht op straat in tact houden. Het gevoel van samenhorigheid (noem het het BafanaBafana Friday-gevoel en het te pas en te onpas zwaaien met de Zuid-Afrikaanse vlag) blijven cultiveren. En last but not least de internationale ‘druk’ erop houden.
En dat brengt mij bij Jack van Gelder en zijn Spaanse, Zwitserse, Engelse, etc. evenknieën. Meer dan wie ook hebben zij voor de legacy gezorgd waar vooraf zo op was gehoopt.
Hun dagelijkse programma’s tijdens het WK brachten niet de verhalen van dood en verderf waar iedereen voorafgaand aan het WK buiten Zuid-Afrika zo voor gewaarschuwd had.
Nee integendeel, Jack had juist avond aan avond enthousiaste gasten aan tafel, die de gastvrijheid, de beleving, de natuurschoon, de infrastructuur, eigenlijk alles wat Zuid-Afrika te bieden heeft prezen. De komende jaren moet Zuid-Afrika de door Jack c.s. gezaaide toeristische oogst binnenhalen.
Want toeristen willen veiligheid en bereikbaarheid en zorgen voor geld en werkgelegenheid. Zou het echt zo simpel zijn? To be continued…
