Vader of zoon

Vandaag verschenen in het Financieele Dagblad

Vader of zoon

Afgelopen weekend ben ik op zoek gegaan naar één van de beste opinieartikelen die ik de afgelopen jaren heb gelezen. Alweer bijna twee jaar geleden publiceerde toenmalig staatssecretaris van Europese Zaken Frans Timmermans in het NRC een verhaal over onze nationale obsessie met identiteit.

Timmermans beschrijft in het artikel dat gedurende zijn periode als staatssecretaris de meest gestelde vraag aan hem is geweest: ‘Bent u in de eerste plaats Nederlander, of bent u Europeaan?’. Zijn antwoord ontleende hij aan de Italiaanse schrijver Claudio Magris aan wie Timmermans zelf de vraag stelde: ‘Professor, bent u nu Italiaan of Europeaan?’ Magris zei daarop: ‘Wat een gekke vraag! Het is alsof u mij zou vragen: ‘Bent u vader of bent u zoon?’ Ik ben zowel vader als zoon en een keuze tussen die twee is absurd’. Dit antwoord spookt de afgelopen dagen weer veel door mijn hoofd. Want niet alleen geeft Magris hier zijn visie op identiteit in een veelzijdige samenleving, hij stipt hier ook aan hoe moeilijk het is om de vele verschillende rollen te spelen die de maatschappij van ieder van ons individueel vraagt.

Minder dan een week geleden onderging mijn vader een zware en ingrijpende open hart operatie vanwege lekkende hartkleppen.
Als zoon had ik het liefste mijn agenda helemaal vrij gemaakt voor mijn ouders. Om aan de cardiologen alle vragen te stellen die mijn ouders zelf niet durven te stellen, mijn moeder heen en weer rijden naar het ziekenhuis en alle zaken te regelen die door de stress blijven liggen. Maar net als Professor Magris wissel ook ik continu tussen verschillende identiteiten.

Soms gaat dat makkelijker dan anders. Want behalve zoon ben ik ook nog vader van twee zoons die zorg en liefde nodig hebben. En dan ook nog ondernemer met alle verantwoordelijkheden die daarbij horen. Dus terwijl mijn vader vorige week onder narcose op de operatietafel lag, zat ik op negen hoog aan de Amsterdamse ZuidAs in een directiekamer te praten over de lancering van een nieuwe positioneringscampagne. Van mij als ondernemer wordt op zo’n moment, volkomen terecht en ongeacht de omstandigheden, de juiste focus verwacht, de scherpe ingevingen en de verrassende nieuwe perspectieven. En dat is nog knap lastig als je tegelijkertijd met een schuin oog je telefoon in de gaten moet houden of er al (goed) nieuws uit het ziekenhuis is.

Gisteravond zat ik met mijn moeder op de Intensive Care aan de rand van mijn vaders bed. Terwijl de slangen aan alle kanten uit zijn borstkas steken en om hem heen verschillende monitoren knipperen en piepen, raak ik onder de indruk van een zeer daadkrachtige verpleegkundige. Vriendelijk en volledig in control stelt zij ons gerust. Ondertussen verwisselt ze infusen, verschoont ze patiënten en dient ze medicijnen toe. Ik koester plotseling een enorm respect voor deze verpleegkundige. Ik probeer mij voor te stellen hoe lastig het soms zal zijn voor haar, met dagelijkse verantwoordelijkheden van leven en dood die ik in mijn werk nooit zal tegenkomen, om te schakelen tussen de verschillende rollen die zij in haar leven ook ongetwijfeld moet spelen.

Alex Klusman, eigenaar BKB | hét Campagnebureau.
Twitter: @AlexKlusman