Een week na aankomst in Kaapstad werd ik door Saskia van der Kam geïnterviewd. Samen met haar vriend Jorrit ‘t Hoen maakt zij een reis door Afrika. Onderweg tekent zij verhalen op, zo ook ‘mijn verhaal’, dat vandaag in Het Parool verscheen.
Hier het ongecensureerde verhaal:
Op Kenrock Estate, familie Klusman
Zijn droom was het al jaren en er was niets dat haar in Amsterdam hield. Nu zitten ze hier. Hun eerste week aan hun eigen zwembad van hun villa in Hout Bay, een buitenwijk van Kaapstad. Of we komen braaien, vanavond? Alex Klusman is de K van BKB; het Amsterdamse campagnebureau dat 10 jaar geleden uit de politieke vernieuwingsbeweging Niet Nix is ontstaan. Jacobine de Brauw is zijn vrouw, freelance journaliste en net begonnen aan een politieke thriller voor kinderen. Mosi (3) en Nick (1) zijn hun zoons.
foto: Jorrit 't Hoen
Alex is geboren in Zambia en is op zijn negende naar Nederland gekomen. Sinds die tijd heeft hij heimwee. Ooit gaat hij in Afrika wonen heeft hij altijd gezegd. Na zijn studie politicologie was hem dat bijna gelukt. Samen met zijn toenmalige vriendin heeft hij twee maanden op een boerderij in Zambia gewerkt. Na twee maanden kippen in en uitladen, vroeg de boer hem of hij Farm Manager wilde worden. Alex had onmiddellijk ja gezegd. ‘Ik was net klaar met mijn studie in Groningen en ik had in de verste verte geen uitzicht op een leuke baan.’ Maar zijn vriendin zag het niet zitten om de rest van haar leven te slijten als boerin in Zambia. ‘Anders was ik nu zo’n verweerde blanke boer in een bakkie geweest.’
Nu is hij CEO van twee bedrijven in twee landen. Hij is namelijk in Kaapstad om hier BKB Africa op te richten. De eerste zeven opdrachten zijn al binnen. ‘Mijn oppervlakkige droom is: hier zeven maanden wonen en een geweldige tijd te hebben.’ Maar op de lange termijn hoopt Alex natuurlijk dat BKB hier net zo groot wordt als in Amsterdam. ‘Dat we in 2016 een van onze Afrikaanse medewerkers naar Nederland kunnen halen om in te zetten bij de voorbereidingen van het WK 2018.’
Jacobine hoopt op inspiratie voor haar boek. Samen met Alex probeert ze ‘s morgens te schrijven, zodat ze ‘s middags met de kinderen naar het strand kunnen. Op het strand zijn ze elke dag. Voor het schrijven moet ze eerst nog wat rust en een oppas vinden. ‘Maar met zo’n werk-nazi als Alex naast me is dat boek zo af,’ lacht ze.
Voor de jongens is het elke dag vakantie. Al vraagt Mosi, die al maanden van te voren bezig was met hun vertrek, zich wel elke dag af wanneer ze nu eindelijk eens naar Afrika gaan.
