Hij is zo iemand van wie je verwacht dat hij er ook altijd zal zijn. Niet weg te denken uit de geschiedenis van Zuid-Afrika, Desmond Tutu.
Bij de opening van het WK-voetbal 3 maanden geleden stond hij als een soort vader des vaderlands op de middenstip: Bafana shirt aan, sjaal om en muts op.
Toen Tutu onlangs aankondigde een stap terug te doen uit het openbare leven, was dat dan ook schrikken. De man die samen met Nelson Mandela de verpersoonlijking van de verzoening in Zuid- Afrika is geweest. Zijn Waarheids- en Verzoeningscommissie heeft in mijn ogen buiten Zuid-Afrika nooit de aandacht gekregen die het verdiende.
Maar ook de man, die tot op de dag van vandaag de huidige regering van Zuma keihard durft te bekritiseren.
Zelf heb ik eenmaal het voorrecht gehad om Desmond Tutu te ontmoeten. Ons bureau had het verzoek gekregen om de pers- en mediabegeleiding te verzorgen bij de prijsuitreiking van the Light of Truth Awards.
De dalai lama onderscheidde in 2006 Desmond Tutu met deze Tibetaanse mensenrechtenprijs en ik mocht Tutu drie dagen lang begeleiden en chaufferen.
Naast de prachtige gesprekken die ik met hem voerde was zijn gevoel voor humor speciaal. Vlak voor ieder ritje dat wij maakte ging hij hardop in gebed om iedere keer met de volgende woorden af te sluiten:
‘Lord, please bring home safely everybody travelling by plane, boat, bus or car. Amen.’ Om vervolgens naar mij op te kijken en breeduit lachend te zeggen: ‘Oh Alex, it’s not that I don’t trust your driving, but you just never know.’
Gisteren las ik in de Mail & Guardian een prachtig artikel over Tutu, met onder meer dit geweldige statement dat Tutu in 1984 in en aan het Amerikaanse parlement gaf:
‘You are either in favour of evil, or you are in favour of good. You are either on the side of the oppressed or on the side of the oppressor. You can’t be neutral.’
Need I say more?
