Vandaag verschenen in het #FD:
Celtheorie
Terwijl ik afgelopen weekend mijn blik door mijn boekenkast liet gaan viel mijn oog op een ruim uitgevallen notitieboekje. Zo’n zwarte waar grootheden als Ernest Hemingway en Bruce Chatwin hun aantekeningen in maakten. Nadere bestudering leerde echter dat het hier ging om een soort managementboek (een genre waar ik een hartgrondige aversie tegen heb), in dit geval wel erg fraai vormgegeven en met de uitdagende titel: ‘Eckarts notes.’
In het boek (uit 2007) geeft Eckart Wintzen (alweer ruim drie jaar geleden plotseling overleden) het geheim prijs van de succesformule waarmee hij zijn BSO (Bureau voor Systeem Ontwikkeling) van eenmansbedrijf tot multinational met duizenden medewerkers liet groeien. Het leidende principe in de organisatiefilosofie van Wintzen is de zogenaamde ‘Celdeling’. Wanneer een bedrijf te groot (maximaal 50 werknemers) dreigt te groeien, wordt analoog aan het biologische principe van celdeling, een deel afgesplitst. De allerbelangrijkste voorwaarde voor de nieuwe cel is dat hij geheel onafhankelijk van de oude moet kunnen voortbestaan. Zo kan er op den duur een bedrijf groeien dat is opgebouwd uit werkmaatschappijen, ofwel cellen, met allemaal een beperkt aantal medewerkers.
Wintzen beschrijft heel treffend een gesprek met één van zijn commissarissen wanneer die, op een moment dat zijn bedrijf gegroeid is naar 35 man zegt: ‘Ja, je krijgt nu een andere baan. Je zult nu managers moeten gaan managen’. Precies daar raken de ‘notes’ van Wintzen bij mij een gevoelig punt. Al bijna twaalf jaar bouw ik met heel veel plezier aan ons nog steeds groeiende bureau en al een aantal jaar vecht ik, niet altijd even succesvol, tegen dat gevoel dat je langzaam aan in een andere baan terecht aan het komen bent.
Het was voor mij één van de redenen om vorig jaar voor een langere periode naar Zuid-Afrika te verkassen en daar een nieuwe ‘cel’ van ons bureau op te zetten en het is volgens mij ook één van de redenen dat mijn compagnon Erik steeds serieuzer zijn blik op de Verenigde Staten richt. Allebei houden we zielsveel van ons informele familiebedrijf, van de toewijding van iedereen met wie we werken, van de korte lijnen, van de gezamenlijke uitjes. En dat willen we ook zo houden.
Maar daarvoor moeten we het denk ik toch anders gaan doen dan we het tot dusverre hebben gedaan. We zullen moeten leren loslaten. Want zo’n celdeling vraagt niet alleen om groot vertrouwen in de mensen die een nieuwe cel gaan leiden, het vraagt ook om minder controle vanuit de moedermaatschappij. Uit ervaring weet ik dat durven loslaten zeker niet in de top tien van mijn sterkste eigenschappen staat.
Voordat ik de ‘notes’ een paar uur later dichtsla blader ik weer terug naar voren om te achterhalen hoe ik eraan gekomen ben. Alweer twee jaar geleden ter gelegenheid van ons tienjarig bestaan gekregen van zeer gewaardeerd oud-medewerkster Anne. In case of loss, please return to: Erik van Bruggen, Lennart Booij & Alex Klusman staat voorin te lezen. Hoog tijd om het boekje door te geven.
Alex Klusman
Eigenaar BKB | Het Campagnebureau
Twitter: @AlexKlusman
