Mindfuck

Mindfuck

‘Ga nou niet geforceerd bewijzen dat jou helemaal niks mankeert’, de woorden van Dr. L. spoken vandaag al de hele dag door mijn hoofd. Toen ik mijn bestralingsarts begin deze week sprak was dat zijn antwoord op mijn vraag of ik wel gewoon kon blijven sporten. Hij waarschuwde mij nadrukkelijk voor de extreme vermoeidheid die mij op enig moment (‘ik kan niet precies voorspellen wanneer die komt, maar dat ie komt is zeker’) in de komende week gaat treffen.

Voor de zoveelste keer sinds afgelopen september een brughoektumor in mijn hoofd is aangetroffen bevind ik mij weer eens in een klassieke mindfuck. Is de vermoeidheid en lichte hoofdpijn waarmee ik vanmorgen ben opgestaan nou de voorspelde bestralingsvermoeidheid of heb ik gisteren gewoon teveel gedaan en breekt een nacht met twee zoontjes in bed mij vandaag gewoon op?

De woorden van Dr. L. stellen mij wel voor een dilemma. Ga ik nou rekening houden met de aangekondigde vermoeidheid of moet ik juist nu ik mij eigenlijk beter voel dan dat ik mij maanden heb gevoeld dingen gaan doen die eigenlijk onverstandig aanvoelen? Zoals vanavond naar de reünie van 12 jaargangen BKBacademie in de Stadsschouwburg Amsterdam?

Terwijl de arm van de ‘rapid arc‘ voor de 15 keer deze week (3 keer tijdens een dagelijkse bestraling) over mijn hoofd scheert besluit ik te leven naar het advies dat ik eergisteren van vriend Martin kreeg: ‘Klusli, houd moed. Volle kracht vooruit en leven of je leven ervan afhangt‘. Stadsschouwburg here I come.

Week 2 zit erop, 8 down, 17 to go!