Eind vorige eeuw maakte ik deel uit van het campagne-team dat Wim Kok een tweede termijn als premier probeerde te bezorgen. Dat lukte, onder meer met de slogan: ‘Veilige straten en buurten, de politie dichterbij.’
Maar wat is daar nou echt van terechtgekomen? Twee dagen geleden zat een vriend van mij in de taxi vanuit het centrum van Haarlem richting Schalkwijk. Bij een wegopbreking ontstond een lastige situatie toen de taxi en een tegemoetkomende auto elkaar moeilijk konden passeren.
De taxi ging, volgens de verklaring van vriend L., zoveel mogelijk opzij. Niet genoeg volgens de chauffeur van de tegemoetkomende auto, die uitstapte, verhaal kwam halen en als uitsmijter de bril van de neus van de chauffeur ramde.
Terwijl de hufterige automobilist zich uit de voeten maakte, noteerde L. zijn nummerbord en belde meteen de politie.
En beste lezer u raadt het al, de politie hoorde het verhaal van L. aan en besloot niet meteen in actie te komen. Of L. even aangifte kwam doen.
‘Kan dat nu meteen telefonisch of straks via het internet? Ik ben namelijk op weg naar een afspraak en moet dan meteen terug naar Amsterdam.’
Nee hoor dat kon niet, aangifte kon alleen fysiek op bureau Schalkwijk.
De politie dichterbij? Dacht het niet.
