Gorilla's

Vandaag in het Financieele Dagblad:

Gorilla’s

Het boek ‘Je hebt het niet van mij, maar…’ van Joris Luyendijk, over de beklemmende en aparte biotoop waarbinnen politici, journalisten, voorlichters en lobbyisten opereren, doet de afgelopen weken veel stof opwaaien. Vooral direct betrokkenen buitelen over elkaar heen om de observaties van ‘een maand aan het Binnenhof’ te weerspreken.
Vorige week organiseerden wij een ‘avond over de zelfcensuur’ naar aanleiding van het boek van Luyendijk. De avond was met 400 man stijf uitverkocht, de hashtag #bkbzelfcensuur schopte het tot trending topic op twitter en geen onderwerp leek onbesproken te blijven.

Toch werd op die avond noch in al die verschillende commentaren met geen woord gerept over de slotzin uit het boek van Luyendijk. Die spookt sindsdien door mijn hoofd:
‘Mijn gezin zag te weinig van mij deze herfst, en ik besefte: dit is het permanente lot van zo veel partners en kinderen van de hoofdrolspelers in dit boek.’
Als ondernemer ken ik dat gevoel zo goed van het schipperen tussen werk en privé. Met altijd dat gevoel dat het echt deze maand nog even druk is met deadlines, presentaties, belangrijke bijeenkomsten en een lang weekend naar het buitenland voor zaken. En dat het vanaf volgende maand echt rustiger wordt. Hoe je het ook wendt of keert het trekt een wissel op je privé-leven. ‘s Ochtends in de stress je kinderen afleveren bij de crèche om op tijd te zijn voor die oh zo belangrijke ontbijtsessie en als het meezit ‘s avonds net op tijd thuis om een boekje voor het slapen gaan voor te lezen. Een collega verzuchtte laatst: ‘weet je dat ik mijn kinderen bijna nooit langer dan 2 uur wakker meemaak op een dag.’

En terwijl die slotzin uit het boek van Luyendijk door mijn hoofd zoemt, heb ik besloten dat ik, als ondernemer, nooit wil worden als zo vele van de betrokkenen die in het boek beschreven worden.
Onlangs werd een voormalig minister bij de opening van een tentoonstelling van foto’s van belangrijke politieke gebeurtenissen in verlegenheid gebracht. Bij een door hemzelf uitgekozen foto uit zijn tijd als minister vroeg de interviewer: ‘…en wie is dat kleine mannetje rechtsachter op de foto dan?’. Pas na een nauwkeurige bestudering van de foto zag de voormalig minister wie het was en antwoorde ietwat beschaamd: ‘ah, dat is mijn zoon’.

Ik heb besloten het nooit zo ver te laten komen. Mijn bedrijf is mij veel waard, maar mijn gezin nog veel meer. Dus stel ik veel meer en veel scherper dan vroeger mijn prioriteiten. Oeverloze vergaderingen zijn uit den boze. Ik veeg af en toe, als mijn gezin erom vraagt, mijn agenda rigoreus schoon. En anders dan vroeger durf ik nu dingen te laten schieten. Niet alle bijeenkomsten, lezingen, diners zijn zo cruciaal als ze lijken.
Maar wellicht het allerbelangrijkste is eerlijk je keuze voor je gezin te benoemen. Bij je zakenpartners, je collega’s en je opdrachtgevers. ‘Sorry, maar morgenvroeg sta ik met mijn zoons bij de gorilla’s in Artis.’

Alex Klusman (1969), eigenaar BKB | hét campagnebureau.
Twitter: @AlexKlusman