Een nieuwe lente
Vandaag is het officieel lente en zo voelt het voor mij ook echt. Op deze eerste lentedag staat voor de eenenzeventigste keer op deze plek een column van mijn hand in de krant. Hoe anders voelde het anderhalf jaar geleden bij de allereerste die verscheen onder de kop ‘Normandië’. Ik beschreef daarin hoe de eerste tekenen van de economische crisis zich ook voor ons bedrijf aankondigden. Als metafoor stelde ik dat wij ons als bureau het gevoel eigen moesten maken alsof wij iedere dag landden op het strand van Normandië en ons ook iedere dag weer het land in zouden moeten vechten. Hoe? Door constant vlijmscherpe keuzes te durven maken en door 24/7 op de toppen van ons kunnen te willen presteren.
De toen gepropageerde militaire discipline gekoppeld aan Zwitserse nauwkeurigheid heeft zijn vruchten afgeworpen. Ons bureau staat er, zelfs met de huidige economische tegenwind florissant voor. We werken met een geweldig team talentvolle, geëngageerde en gepassioneerde mensen voor prachtige, aansprekende en inspirerende opdrachtgevers. Onze eigen BKB academie waarin we elk jaar 25 studenten opleiden op campagnegebied bloeit in de twaalfde jaargang als nooit te voren en we blijken zelfs in tijden van economische recessie in staat om een aantal eigen initiatieven en producties met veel succes vorm te geven.
Met deze zonnige lente mededeling neem ik afscheid van u. Na anderhalf jaar is het tijd geworden om het stokje over te dragen, ook al ben ik zelf erg gehecht geraakt aan deze column. De wekelijkse 500 woorden stelden mij in staat om permanent mijn eigen gedachten te scherpen en mijn aandacht te focussen. Ik durfde op deze plek zaken aan te roeren die ik anders misschien nooit geadresseerd zou hebben. Vaak was dat zakelijk, maar soms ook heel persoonlijk. Zoals de column ‘Gorilla’s’ waarin ik schreef dat mijn bedrijf mij veel waard is, maar mijn gezin nog veel meer en hoe belangrijk het is om ook eerlijk de keuze voor je gezin te benoemen. Het meest persoonlijk werd ik vorig jaar september in de column waarin ik met u deelde dat er een brughoektumor in mijn hoofd gevonden was. De reacties daarop waren overweldigend en hebben mij ertoe bewogen om een dagelijks blog van de intensieve periode van bestraling die daarop volgde bij te houden.
Het is dan ook met grote dankbaarheid dat ik eenenzeventig keer dit hoekje in de krant heb mogen vullen. Want ook al zullen mijn gedachten na vandaag niet meer op deze plek te lezen zijn, de wekelijkse column heeft bij mij een drang tot schrijven aangewakkerd die niet meer te stoppen is. De komende weken zal ik dat vooral doen op mijn eigen weblog. Maar nog voordat de lente voorbij is zal een heus campagneweblog het levenslicht zien. Mijn compagnons, internationale campagne-experts en ikzelf gaan op dat weblog de actualiteit dagelijks met een maatschappelijke, politieke of commerciële campagnebril op bespreken en van duiding voorzien.
Ik kan werkelijk waar niet wachten en hoop u dan ook allemaal binnenkort daar weer terug te zien.
Alex Klusman
Eigenaar BKB | Het Campagnebureau
Twitter: @AlexKlusman
Deze column verscheen vandaag ook in het #FD
