Vandaag verschenen in het #FD:
Gezin/bedrijf
Afgelopen weekend was ik te gast op een huwelijk van een vriendin van mijn vrouw. Een prachtige trouwerij in Italiaanse stijl. Zonnig, een mooie bruid, toepasselijke muziek, heerlijk eten en vooral ook geweldige speeches.
Het verhaal van de vader van de bruidegom was voor mij het hoogtepunt van de dag. Met gevoel voor humor, openhartig, hier en daar een kritische noot, maar vooral recht uit het hart. Al kende ik de bruidegom nauwelijks, laat staan zijn vader, het was zijn verhaal dat mij raakte en emotioneerde. Vooral omdat het ging over de liefde van een man voor zijn gezin.
Terwijl ik daar licht geëmotioneerd in de zon zat te luisteren, dwaalden mijn gedachten af daar een avond een paar dagen eerder. Samen met mijn compagnons had ik een vergadering (die we eens in de drie maanden beleggen) met onze enige en zeer gewaardeerde commissaris. Tijdens die vergaderingen passeren zo’n beetje alle onderwerpen die ons bedrijf raken de revue. Van onze financiële huishouding tot de discipline bij ons op kantoor. Onze commissaris houdt ons scherp, stelt de vragen die we onszelf soms vergeten te stellen en bemiddelt waar nodig als we het soms onderling niet met elkaar eens zijn.
Nog wat rustig nagenietend van een heerlijke Thaise maaltijd sloeg tijdens de vergadering de vlam plotseling in de pan toen één van mijn compagnons bij het agendapunt ‘personeel’ mij de vraag stelde: ‘Alex, hoeveel kinderen heb jij eigenlijk?’ Enigszins verbaasd antwoordde ik: ‘Twee, hoezo?’
Mijn compagnon verweet mij dat ik de neiging had ons bedrijf als gezin te zien en daarmee ons personeel eerder als kinderen dan als werknemers te beschouwen.
‘Laat ze los als ze willen gaan en durf ook afscheid van ze te nemen’ was zijn devies.
Luisterend naar de woorden van de vader van de bruidegom over zijn allergrootste wens om zijn kinderen gelukkig te maken, besefte ik dat mijn compagnon gelijk had met zijn advies om juist ook in je eigen bedrijf je werknemers los te durven laten. Geef hen de ruimte om hun dromen na te jagen en probeer ze niet kostte wat kost te overtuigen dat ze die dromen ook gewoon binnen je bedrijf kunnen verwezenlijken.
Ook al erger je je vaak genoeg aan hen en stoor je je aan de kansen die ze onbenut laten of de slordigheid in hun afwerking, veel vaker verbazen ze je in hun inventiviteit, creativiteit en scherpzinnigheid. En dus zal je ze missen en diep in je hart hoop je dat ze blijven.
Waar het advies van mijn compagnon om los te laten het juiste is, daar klopt zijn verwijt dat ik ons bedrijf als een gezin zie dan weer niet. Want voor mij geldt uiteindelijk voor de mensen in ons bedrijf hetzelfde als voor mijn kinderen, ik wil ze zo gelukkig mogelijk zien. Dat kan heel lang thuis in ons gezin, maar er komt een dag dat ze de wijde wereld in zullen trekken en de deur van het ouderlijk huis achter zich dichttrekken.
Alex Klusman
Eigenaar BKB | Het Campagnebureau
Twitter: @AlexKlusman
