Vandaag verschenen in het #FD:
Casspirs en Campari
Terwijl mijn zomervakantie steeds dichterbij komt lijkt de berg aan werk die nog afmoet maar niet kleiner te worden. Af en toe denk ik weemoedig aan de beginjaren van ons kantoor. Toen konden we in de zomer gewoon met een gerust hart de deuren voor anderhalve maand sluiten. Ruim tien jaar verder en vele ervaringen rijker draaien we inmiddels gewoon 12 maanden non stop en vrees ik dat ook dit jaar de Iphone, Ipad en laptop gewoon meegaan naar de zon.
Voordat ik richting het zuiden vertrek wil ik in ieder geval de grootste schifting hebben gemaakt bij het vervullen van een tweetal vacatures die we open hebben staan. Dus de komende dagen staan in het teken van het voeren van een aantal sollicitatiegesprekken. Het blijft altijd lastig om door het woud aan brieven tot een goede selectie te komen van mensen die je graag eens wil zien en uitgebreider wil spreken. En eigenlijk begint dan pas de echte klus om door de sociaal wenselijke en politiek correcte antwoorden heen te beoordelen wie nou het beste past in het bedrijf.
Bij de vorige gespreksronde stelde ik aan de sollicitant de volgende hypothetische vraag. Ik schetste het scenario dat hij de baan zou krijgen en direct als eerste opdracht een ‘imago-campagne’ zou moeten opzetten voor de Minister van Immigratie en Asiel, Gerd Leers. Minister Leers zou bij ons hebben aangeklopt omdat hij voelde dat de publieke steun voor zijn beleid richting minderjarige illegale immigranten tanende was. Zijn verzoek aan ons was om hem te helpen bij het terug veroveren van de publieke acceptatie voor zijn in onmin geraakte beleid.
Een hypothetische vraag, maar toch voor mij van wezenlijk belang bij het vaststellen of wij met deze jongen de komende jaren aan de slag willen. Het antwoord dat ‘werk nou eenmaal werk is’ en dat hij de klus dus gewoon op zich zou nemen, was niet waar ik op gehoopt had. Sterker nog, zijn antwoord herinnerde mij aan een wijze raad die ik 6 jaar geleden van een vriend kreeg, die vol ongeloof had vernomen dat wij als bureau hadden gepitched op een voorlichtingscampagne van toenmalig Minister voor Vreemdelingenzaken en Integratie, Rita Verdonk. Onze redenering toen was dat wij die klus best konden gebruiken, terwijl die vriend mij vooral aanraadde het boek Casspirs en Campari van de Zuid-Afrikaan Etienne van Heerden te lezen. Een waanzinnig verhaal dat zich afspeelt in de jaren vlak vóór de vrijlating van Nelson Mandela. De hoofdpersonen zijn geslaagde Zuid-Afrikanen die elk op hun eigen manier zin geven aan hun bestaan in de verwarrende wereld van de wankelende apartheid. Van Heerden beschrijft het proces van het maken van essentiële keuzes, van de strijd tussen idealisme en opportunisme en van de concessies die mensen doen uit welgemeend eigenbelang. Hoogtepunt is reclamemaker Erwin die de President van het apartheidsregime aan een vriendelijker imago moet helpen.
Ook al is de Nederlandse situatie in niets te vergelijken met het Zuid-Afrika dat Van Heerden beschrijft, toch was ik destijds blij dat Rita Verdonk niet voor ons koos, zodat wij geen concessie aan onze eigen idealen hoefden te doen. Maar de waarschuwing die ik toen kreeg voel ik nog dagelijks en die speelt mee in de cruciale keuzes die ik sindsdien in mijn bedrijf maak.
Alex Klusman
Eigenaar BKB | Het Campagnebureau
Twitter: @AlexKlusman
