Vandaag verschenen in het #FD:
Endorsement
Vroeger kon ik mij wild ergeren aan de totale eerlijkheid van mijn vier jaar oudere zus. Wars van iedere conventie en zonder aanziens des persoons zei zij altijd precies waar het op stond of wat zij ergens van vond. Als jongetje en later als puber kon ik daar helemaal niets mee, maar naarmate de jaren verstrijken ben ik haar opstelling, die zij consequent tot de dag van vandaag heeft volgehouden, meer en meer gaan waarderen.
Ik moet ook vaak aan haar denken als ik in mijn inbox van die LinkedIn e-mails krijg met daarin zogenaamde aanbevelingsverzoeken. ‘Endorsements’ worden die volgens mij genoemd. Een (vage) bekende vraagt je dan via LinkedIn of je zijn of haar professionele vaardigheden in een paar zinnen wil omschrijven en hem of haar daarmee wil endorsen. Het liefste klik in dergelijke mails meteen weg en verplaats ze linea recta naar mijn prullenmand. Maar dat heeft iets harteloos, met als gevolg dat je zo’n mail dan toch maar opent en pas dan begint echt het lastigste. Wat ga je schrijven? En vooral hoe doe je dat, in de geest van mijn zus, zo eerlijk en oprecht mogelijk? Kies je ervoor om de afzender van het verzoek een plezier te doen door de aanbeveling een aanbeveling te laten zijn die wellicht niet geheel recht doet aan de werkelijkheid? Of verplaats je je in de mogelijke werkgever van deze LinkedIn gebruiker en schrijf je op wat je echt vindt. Mocht dat de zender van het verzoek niet zinnen kan hij of zij natuurlijk nog altijd besluiten de ‘endorsement’ niet te plaatsen.
Ingewikkelder wordt het als je in een ‘ouderwetse sollicitatieprocedure’ gebeld wordt voor een referentie van iemand die je kent en die bij je gewerkt heeft. Of omgekeerd, zoals mij zelf een paar jaar geleden overkomen is. In de afrondende fase van de sollicitatieprocedure voor een nieuwe medewerker belde ik een goede bekende bij wie de kandidaat in kwestie een paar jaar had gewerkt. Hij gaf mij een prima aanbeveling, die voor mij de doorslag gaf om de dame in kwestie een contract aan te bieden. Anderhalf jaar later namen wij, een ervaring rijker en een illusie armer, afscheid van elkaar. Het bleek een totale mismatch te zijn en teleurgesteld deed ik later nog eens navraag bij de referent naar de uiterst positieve aanbeveling die hij had gegeven. Ietwat beschaamd moest hij toegeven dat hij toentertijd enorm met mijn vraag in zijn maag had gezeten. Hij gunde zijn oud-werkneemster het beste en voelde zich ietwat bezwaard aangezien hij wist dat zij heel naarstig naar een nieuwe baan op zoek was. Tegelijkertijd had hij grote twijfels of zij wel bij ons zou passen. Hij had naar eigen zeggen sterk overwogen dat tegen mij te zeggen, maar uiteindelijk had hij toch gekozen voor de (kortzichtige) weg van de minste weerstand.
Voor mijzelf geldt dat ik, door schade en schande wijs geworden, tegenwoordig geen enkele waarde hecht aan referenties, aanbevelingsbrieven of endorsments. Behalve natuurlijk als ze van mijn zus afkomstig zijn.
Alex Klusman
Eigenaar BKB | Het Campagnebureau
Twitter: @AlexKlusman
