Vandaag verschenen in het #FD
Tastbaar
Op nieuwjaarsdag fietste ik in de stromende regen, door het uitgestrekte en lege Noord-Hollandse landschap net boven Amsterdam. Op mijn koptelefoon Radio 1.
Na een even voorspelbare als vermakelijke bijdrage van historicus Maarten van Rossum over dé politieke gebeurtenis van 2012 (de Amerikaanse presidentsverkiezingen) was het de beurt aan de voorzitters van een aantal politieke jongerenorganisaties om hun blik te werpen op het afgelopen politieke jaar en om vooruit te kijken naar wat ons het komende jaar te wachten staat.
Vanzelfsprekend kwam de kwestie Mauro voorbij en rustig formulerend en heel bedachtzaam zei Bram Dirkx, de kersverse voorzitter van de JOVD, ineens: ‘Ik vond het allemaal veel te tastbaar. Het kreeg ineens een dusdanig gezicht dat iedereen medelijden begon te krijgen met Mauro.’
Terwijl de woorden van de jonge liberaal nadreunen in mijn hoofd trap ik stevig door en laat het afgelopen jaar langzaam de revue passeren. In juli schreef ik op deze plaats over Diane, de oppas van mijn twee zoontjes, die vijftien jaar geleden vanuit een West-Afrikaans land naar Nederland was gevlucht en hier een leven had opgebouwd, studeerde en in haar eigen onderhoud voorzag. Maar tot haar en ons verdriet hebben we haar verhaal juist niet tastbaar genoeg kunnen maken. Opgejaagd en moegestreden is Diane uiteindelijk teruggekeerd naar het land waar zij is geboren, maar dat zij amper kent.
Niet alleen het leven van Diane trilde het afgelopen jaar op haar grondvesten, bij mijzelf gebeurde ook het nodige. Mijn eigen sterfelijkheid werd ineens heel erg tastbaar toen afgelopen september een zogenaamde brughoektumor aan het begin van mijn gehoorgang werd geconstateerd. Een aantal maanden verder is de grootste schrik gelukkig overwonnen, zijn de prognoses om deze goedaardige tumor te lijf te gaan gunstig en start ik over twee weken met een intensieve periode van bestraling.
Mijn gezondheidsproblemen hebben mij ook positieve dingen gebracht. Een vriend van mij verwoordde het heel mooi als volgt in een mailtje: ‘Het dubbele van al deze zaken waar niemand op zit te wachten is dat je opeens meer dan ooit beseft dat je leeft. Dat gevoel is veel waard. Koester het.’ Hij heeft helemaal gelijk en ik koester het leven als een schitterende diamant. Ineens zie ik ook veel duidelijker dan voorheen waar mijn prioriteiten zouden moeten liggen en dat ik de komende tijd veel scherper keuzes zal moeten maken.
Voor mij als ondernemer betekent het dat ik ineens, veel meer dan dat ik ooit besefte dat mogelijk zou zijn, moet loslaten. Ik kan niet meer, zoals ik de voorgaande 12 jaar gewend ben geweest over alles op en rond kantoor controle houden. En wat blijkt, ik ben ook helemaal niet zo onmisbaar als ik mijn omgeving altijd voor heb gehouden. De situatie dwingt anderen om verantwoordelijkheid te nemen, daar waar ik dat voorheen als vanzelfsprekend naar mijzelf toe trok. En het biedt kansen aan medewerkers om veel sneller dan gebruikelijk te kunnen groeien, door initiatief te tonen en gaten die er ongetwijfeld vallen als vanzelfsprekend op te vullen.
Aan alles voel ik dat we een prachtig jaar tegemoet gaan.
Alex Klusman
Eigenaar BKB | Het Campagnebureau
Twitter: @AlexKlusman
