Hannibal Lecter

Op de laatste dag van het jaar een korte terugblik op de gebeurtenis die in 2011 op mijn eigen leven de meeste impact heeft gehad. Wat begon met een verstopt oor bleek 10 maanden later, na een slepende rondgang langs huisartsen en specialisten, uiteindelijk een zogenaamde brughoektumor aan het begin van mijn gehoorgang ergens diep in mijn hoofd te zijn.

Dat was eind september en ik schreef er toen een column over in het Financieele Dagblad. Het leverde een overweldigende stroom aan reacties op. Mensen die mij een hart onder de riem staken. Wildvreemden die zelf ooit ook een brughoektumor hadden gehad of gewoon mensen die hun verbazing en schrik uitspraken.

Ruim twee maanden later waren de klachten langzaam aan erger geworden en schreef ik onder de kop ‘Ratrace‘ een column over de implicaties die het had op mijn dagelijkse werkzaamheden.

Gisteren, een dag voor het eind van 2011, bracht ik een lange en slopende dag door in het VU medisch centrum. Na een claustrofobische MRI- en CT-scan, volgde een lang gesprek met de bestralingsarts. De goede man nam, in tegenstelling tot veel van zijn collega’s, veel tijd om zijn behandelplan uit te leggen. Vanaf medio januari 2012 wordt in 25 korte behandelingen (4 à 5 keer per week, gedurende 5 à 6 weken) met de zogenaamde ‘rapid arc’ de brughoektumor te lijf te gegaan. De kansen op succes zijn gunstig en de nadelige bij effecten zijn relatief klein. 3% kans op (verdere) beschadiging van aangezichtszenuw en aangezichtsspier. Overigens wel een veel grotere kans op geheel gehoorverlies (op rechts), maar dat is een risico dat ik er graag voor over heb.

Pas na 2 jaar is het duidelijk of de groei van de tumor helemaal tot stoppen is gebracht. Maar de resultaten met deze behandeling zijn tot op heden goed.

Oh ja, gistermiddag is ook meteen een masker aangemeten dat tijdens de bestralingen heel strak over mijn hoofd wordt gespannen. Hannibal Lecter is er een kleine jongen bij.

Laat 2012 maar komen.