Vandaag werd ik geïnterviewd voor het blad Gezond Gehoor . In de rubriek ‘leven met….‘ mag ik vertellen hoe het is om te leven met een brughoektumor. Eerlijk gezegd weet ik dat nog niet zo goed, aangezien dat leven voor mij vanaf volgende week pas echt begint. Dan zit de behandeling van vijfentwintig bestralingen erop en zal ik langzaam aan en ongetwijfeld met pieken en dalen proberen het gewone leven in z’n volle omvang weer op te pakken. De drukke kantoortuin bij ons aan de Westerstraat wordt ongetwijfeld één van de grote uitdagingen. Met een gestaag teruglopend gehoor in mijn rechteroor gaat er ineens een hoop aan mij voorbij en dat terwijl alle geluiden wel keihard en ongeremd mijn hoofd inslaan. Veel meer dan voorheen zal ik mij moeten inspannen om de verschillende gesprekken te volgen en tegelijkertijd zal ik moeten leren mij niet af te laten leiden door onbestemd geluid dat mij uit mijn concentratie haalt.
Maar zoals ik al eerder schreef, dat is allemaal van later zorg. Eerst nog ‘even’ de laatste vijf bestralingen afronden en de mogelijke naweeën daarvan het hoofd bieden.
Op de vraag tijdens het interview vanmiddag aan wie of aan wat ik de afgelopen maanden het meeste steun had gehad hoefde ik niet lang na te denken. Natuurlijk is dat op de eerste plaats mevrouw Klusman die mij in moeilijke tijden uit de put wist te praten en telkens weer de zonnige kanten van ons leven overduidelijk maakte. Daarnaast is mijn vriend Stevens de afgelopen maanden heel erg belangrijk voor mij geweest. Of zoals Thomas Braun in zijn boek ‘Ga toch fietsen‘ het genot van het wielrennen zo mooi beschrijft: ‘het begin is altijd waardeloos. De eerste dertig minuten zeg ik tegen mezelf: wat een waardeloze rotsport, dat wielrennen. Je wordt er alleen maar moe van, er is geen doel (je vertrekt, rijdt een rondje en komt weer op dezelfde plek terug, big deal) en het kost ontzettend veel tijd. Pas na een half uur, als alles los is in het lijf, als een soort flow zich van mij meester maakt, als ik in een trance geraak, dan pas wordt het leuk. Nee, dan wordt het geweldig. Dan ben ik als een perpetuum mobile, ik ben in balans, ik heb m’n cadans, ik dans!‘
En tot slot is daar dit weblog. Het van mij afschrijven van mijn ervaringen heeft mij de afgelopen weken enorm geholpen. Het ordent dagelijks mijn gedachten en biedt mij de mogelijkheid om mijn zorgen, mijn angsten, maar ook mijn verbazing en mijn hoop bespreekbaar te maken. De vele reacties op mijn stukjes sterken mij ook nog eens in het vermoeden dat ze wellicht voorzien in een bepaalde behoefte. Na afloop van mijn twintigste bestraling vanmiddag kwam een laborante naar mij toe om mij te attenderen op het feit dat mijn weblog gisteravond (tijdelijk) offline was. Dat klopte helemaal, Tim Versnel heeft de afgelopen dagen heel hard gewerkt aan een totale restyling van mijn weblog. En met dank aan Tim kan ik fris en nog overzichtelijker de komende weken mijn ‘belevenissen’ verder documenteren.
