Iedere week lees, hoor of zie ik wel iets dat mij boeit, stoort of beter nog, tot nadenken aanzet. De afgelopen dagen kwam ik twee dingen tegen die ik hier wil bespreken. Het begon maandagavond bij het lezen van Het Parool.
Bij de ingezonden brieven viel mijn oog op eentje met als titel: ‘Nogmaals Pieter Hilhorst’. De afgelopen weken heb ik mij verbaasd over de storm van kritiek die losbarstte toen bekend werd dat Hilhorst één van de kandidaten voor de opvolging van de naar Den Haag vertrokken wethouder Lodewijk Asscher zou zijn.
De reacties waren niet van de lucht. ‘Een columnist die nu ineens de grootste stad van Amsterdam moest gaan besturen. Een man met ideeën wellicht, maar wel zonder enige bestuurlijke ervaring’. Of ‘een baantjesjager’.
Een zekere Martin Werkman schreef een kritisch ingezonden stuk over de voorgenomen benoeming van Hilhorst tot wethouder. ‘Het was niet aardig van toon’ zo schrijft hij zelf afgelopen maandag in zijn ingezonden brief. Maar wat schetste zijn verbazing dat hij door Hilhorst zelf werd gebeld met de vraag of hij zijn opvattingen, standpunten en bedoelingen als beoogd bestuurder zou mogen uitleggen.
Wellicht een hele slimme adviseur die het aan Hilhorst heeft aangeraden, wellicht komt het echt direct uit het hart van de nieuwe wethouder. Maar hoe dan ook voor iedere campagnejunkie een lust voor het oog. De conclusie van Martin Werkman is er eentje voor menig politicus om in te lijsten: ‘Na ons telefoongesprek realiseerde ik me dat dit de eerste keer in mijn ruim veertigjarige PvdA-lidmaatschap is dat ik op een aardige manier gebeld ben. En ik dacht: petje af. Als dat Hilhorsts toekomstige bestuursstijl wordt, heeft ie mij op dat punt overtuigd. Dan lukt het hem vast ook wel de rest van het vak onder de knie te krijgen.’
Gisteravond na afloop van Pauw & Witteman bleef ik om één of andere reden hangen bij het reclameblok en ik werd beloond met deze commercial van de ontwikkelingsorganisatie OxfamNovib.
Ik begreep de commercial niet, voor geen meter. En nog steeds niet eigenlijk. Biobrandstof is toch goed? Waarom dan een man met een hele irritante stem die mij vertelt dat ik er maar eens een nachtje over moet slapen. Nou voordat ik ging slapen toch maar even een tweet eruit gegooid, waarop OxfamNovib campagneleider Tom van der Lee per ommegaande reageerde.
Om eerlijk te zijn begrijp ik het nog steeds niet. Wellicht een idee voor OxfamNovib om toch eens de speech die Bill Clinton vorige week uitsprak bij de ’24 uur van de Reclame’, terug te kijken.
Clinton noemt het ‘the power of explanation‘ en illustreerde dat aan de hand van zijn zorgvuldig gefactcheckte – 42 minuten durende – speech die hij hield tijdens Democratische Conventie in Charlotte. Hij liep toen één voor één de verworvenheden van vier jaar Obama langs. Hij legde in voor iedereen begrijpelijke taal uit welke maatregelen waren genomen, waarom dat was gebeurd en wat ze hadden opgeleverd. Dat klinkt allemaal eenvoudig, maar naar Clintons stellige overtuiging had de Democratische Partij precies op dit punt gefaald bij de Congresverkiezingen twee jaar geleden. Door niet consequent een solide eigen verhaal over de eerste twee jaar in het Witte Huis te vertellen, hadden ze het initiatief volledig uit handen gegeven aan de Republikeinse Partij die ongehinderd door feiten en cijfers los kon met een polariserende boodschap.
Ik begrijp dat OxfamNovib in een commercial maar zeer beperkte tijd heeft, maar een beetje meer Clinton of zo je wil een beetje meer Hilhorst zou geen kwaad kunnen.
