Maandagavond zond Nieuwsuur een interessante reportage uit over de behandeling van borstkanker in Nederland. Invalshoek van de reportage was de vraag of gespecialiseerde en geconcentreerde borstkankerzorg (lees: gespecialiseerde kankercentra) tot betere resultaten leidt. Internationaal wetenschappelijk onderzoek en praktijkervaring beantwoordt die vraag bevestigend.
Tot mijn verbazing en stijgende ergernis komt in Nieuwsuur (niets ten nadele van Nieuwsuur overigens) prof. dr. Vivianne Tjan-Heijnen aan het woord. Tjan-Heijnen voert het woord als voorzitter van het Nationaal Borstkankeroverleg Nederland (NABON) en verklaart met droge ogen dat ‘zelfs als een chirurg maar 10 patiënten (per jaar) zou behandelen en hij doet dat zorgvuldig dan is daar niks mee. […] De snijvaardigheid van een chirurg en het aantal operaties in zijn algemeenheid is veel belangrijker dan het aantal borstkankeroperaties.’
Als ik even verder zoek op de site van de club van mevr. Tjan-Heijnen begin ik haar standpunt te begrijpen. Het lijkt haar niet te gaan om de meest succesvolle behandeling van vrouwen met borstkanker, maar vooral om het belang van specialisten in regionale ziekenhuizen. Het NABON is namelijk ‘een landelijk overlegorgaan van het Integraal Kankercentrum Nederland (IKNL), waarin de besturen van de regionale mammawerkgroepen vertegenwoordigd zijn.’
Het beeld dat ik overhoud aan de reportage bij Nieuwsuur komt overeen met een mail die ik een aantal weken geleden kreeg van Sjoukje Niehof naar aanleiding van een blog op deze plaats over het reilen en zeilen van de medisch specialisten bij het Gelre Ziekenhuis in Zutphen.
Niehof beschrijft de borstkankermaffia in haar mail aan mij als volgt: ‘Als je nu de diagnose borstkanker krijgt kun je er niet vanuit gaan dat je het meest passende behandelvoorstel krijgt of een chirurg gespecialiseerd in de behandeling van borstkanker. Je bent volledig afhankelijk van de financiële keuze die de chirurg en/of ziekenhuis maakt. Dat kan natuurlijk als dan maar wel helder is welke keuzemogelijkheden er zijn. Maar dat gebeurt niet! Sterker nog ieder ziekenhuis wil graag de borstkankerpatiënt houden. Dat is een goede bron van inkomsten voor het ziekenhuis.’
Terwijl momenteel een heftige discussie woedt over nut en noodzaak van het Elektronisch Patiënten Dossier (EPD) begin ik steeds meer te voelen voor een Elektronisch Specialisten Dossier (ESD). Het ESD zou in mijn ogen per specialist en per ziekenhuis een uitputtend overzicht dienen te geven van het aantal behandelingen uitgesplitst per aandoening. En dat ter inzage van iedere Nederlander. Wat mij betreft mag dat prima in een opt-in variant, aangezien dat alleen al meer dan genoeg zegt. Aan ons dan zelf de keus of we onze burghoektumor willen laten behandelen door een specialist die dat al veel vaker heeft gedaan of door een specialist die het afgelopen jaar vooral veel botbreuken heeft behandeld.
