Stel je eens voor dat onze staatssecretaris van Financiën, Frans Weekers, uit de VVD zou stappen. Sterker nog, stel je eens voor dat Frans Weekers door zijn eigen partij geroyeerd zou worden. Op verdenking van corruptie. En stel je dan meteen ook even voor dat Weekers jarenlang één van de naaste vertrouwelingen van Premier Mark Rutte zou zijn geweest.
Na veel geharrewar zou Weekers uiteindelijk besluiten een eigen partij op te richten, die hij de Economische Vrijheidstrijders zou noemen.
Op de eerste grote persconferentie zou Weekers, getooid in een rode baret, grote woorden spreken en aan het einde van die persconferentie zou hij de NOS toespreken en het volgende zeggen:
‘Mijn laatste punt vandaag betreft eigenlijk alleen een felicitatie aan de NOS, die de persconferentie heeft kunnen bijwonen. Een woord van dank aan de minister die jullie heeft toegestaan te komen. We weten dat jullie onder moeilijke omstandigheden jullie werk moeten doen. We weten dat jullie van deze bijeenkomst alleen wat nietszeggende beelden zullen mogen uitzenden. Maar op een dag zullen jullie echte persvrijheid kennen. Wij willen jullie bevrijden. Ik weet namelijk precies hoe wij jullie dicteerden te doen toen ik het in Den Haag nog voor het zeggen had. En zeg me niet dat het niet waar is, ze me niet dat ik lieg. Zo deden we dat.’
Je kan het je niet voorstellen, je wil het je eigenlijk niet voorstellen. Maar in Zuid-Afrika gebeurt het. De leider van de Economic Freedom Fighters, Julius Malema, sprak op zijn eerste grote persconferentie vergelijkbare woorden tegen de journalist van de South African Broadcasting Corporation (SABC). Hij had de lachers op zijn hand. Maar de goede verstaander haalt er één cruciaal zinnetje uit, te weten:
‘I know how we used to run them, when we were still there.’
Dat zinnetje verontrust mij. Omdat Malema suggereert dat in zijn tijd bij het ANC de ‘staatsmedia’ door de grootste partij van het land bestuurd werd. Niet dat ik beweer dat er geen vrije media in Zuid-Afrika zou bestaan. Integendeel zelfs. De Mail & Guardian, the Daily Maverick, City Press, Die Burger zijn allemaal uiterst kritische volgers van het regime van de oude vrienden van Malema. Maar al sinds 2010 woedt een hevig mediadebat in Zuid-Afrika. De ANC-regering probeert met man en macht de ‘Protection of State Information Bill’ in te voeren, met als doel ‘to regulate the classification, protection and dissemination of state information, weighing state interests up against transparency and freedom of expression.’
Echter tot ieders verrassing besloot President Jacob Zuma afgelopen september na drie slopende jaren zijn beslissende handtekening niet onder het wetsvoorstel te zetten en het terug te sturen naar het Parlement.
Laat ons achter met de vraag: Heeft Malema nou gelijk? Is Zuma tot inkeer gekomen? Of is dit allemaal onderdeel van campagnestrategie?
