Kerstvakantie. Dat betekent in mijn geval twee dingen: Winterstop bij voetbal en de boys zijn twee weken vrij van school.
Het begin van de vakantie wordt dus maar gevuld met schaatsles op de Jaap Edenbaan. Drie dagen langen wringen, duwen, krabbelen, glijden en koukleumen tussen honderden kakkertjes uit Amsterdam-Zuid en de Watergaafsmeer. Hoogtepunt van de dag is de autorit langs de ‘voetbalkooi’ in Amsterdam-Oost. ‘Mogen we hier stoppen?’ of ‘Ik beloof dat ik echt mijn best bij het schaatsen zal doen, als we eerst een halfuurtje mogen voetballen op dat veldje’.
Met schaatsdiploma op zak is er geen ontkomen meer aan. In plaats van op Kerstochtend in de kerk te zitten, sta ik langs het bewuste, door de KNVB & UEFA gesponsorde, veldje te kijken hoe mijn zoons aan het overtikken zijn met Semy en Khalid. Beiden buurtbewonertjes voetballen zelf bij Zeeburgia. Als mijn mobiel piept dat de Kerstlunch op het punt van beginnen staat krijg ik mijn zoons maar met moeite mee naar huis.
Tweede Kerstdag eindigt dus zoals de eerste begon. Voetballen op het veldje aan de Kramatweg in Amsterdam-Oost. Nu spelen mijn twee bleekneuzen een heus potje met hun nieuwe vriendjes Semy en Khalid tegen vier andere Marokkaans-Nederlandse jongetjes. Het lijkt alsof ik de enige ben die dat opmerkt. Voor de anderen is het vooral van belang te constateren dat dat kleintje ‘kapot goed’ kan voetballen.
Ik ga vol goede moed het nieuwe jaar tegemoet.
