Vandaag verschenen in het #FD

Verstopt oor

Sinds november vorig jaar is mijn bedrijf toch minimaal een keer of 70 gevraagd offerte uit te brengen. De verzoeken varieerden enorm, net als de aanvragers overigens.
Voor de ene offerte ben je soms weken bezig, terwijl je een ander verzoek op een achter namiddag kan schrijven.
Van die veelvoud aan offertes die wij het afgelopen jaar hebben uitgebracht hebben we er pak hem beet de helft verloren. De andere helft hebben we gewonnen omdat de aanvrager ons voorgestelde plan beter, creatiever of geloofwaardiger vond dan de plannen die hij of zij van andere bureaus had ontvangen.
Sommige offertes hebben we gewonnen omdat onze prijsstelling simpelweg scherper was dan die van anderen.

Bottom-line is dat je als bureau wordt gevraagd een dienst of product te leveren en dat de aanvrager (laten we die voor het gemak de klant noemen) de vrijheid heeft om te kiezen en vervolgens om eisen te stellen aan de dienst of het product waarvoor hij betaalt. Dat klinkt toch allemaal volstrekt logisch.

Hoe anders is het wanneer het om de Nederlandse gezondheidszorg gaat. Een half jaar geleden, november vorig jaar, had ik ineens van de ene op de andere dag last van een verstopt oor.
Natuurlijk niet meteen naar de huisarts gerend, maar eerst wat recepten uit grootmoeders grote boek geprobeerd.
Toen dat allemaal op niets uitliep en ik ook steeds minder ging horen met mijn rechteroor, heb ik toch maar een bezoek aan de huisarts gebracht.
En daar begon een slepende rondgang langs doktoren. Eerst werd ik afgepoeierd door de assistente van de huisarts met een huis-tuin-en-keuken neusspray. Na drie weken tevergeefs sprayen eindelijk de huisarts zelf gezien. Die kwam niet verder dan een neusspray en de mededeling dat het wel even kon duren.
Na een maand weer terug naar de huisarts die nog altijd geen heil in doorverwijzen zag. Wel weer een nieuwe spray. Na weer een maand sprayen voor de derde keer bij de huisarts langs. Inmiddels was het februari. Met eindelijk een doorverwijzing naar een KNO arts op zak voelde dit als mijn eerste stap op weg naar ontstopping. Het eerste bezoek, weer een maand later in maart van dit jaar, aan de specialist leverde niet veel meer op dan een intake door een co-assistent en een bliksembezoek van de arts zelf. Die wist doodleuk te melden dat er eerst een aantal onderzoeken dienden plaats te vinden voordat hij verder kon kijken.

En nu is het juni en kan ik eindelijk weer naar het ziekenhuis voor een reeks aan onderzoeken.
Mijn oor zit nog steeds verstopt en mijn gehoor is inmiddels verder achteruit gegaan
Hoe anders is dat in mijn eigen praktijk, waar de klassieke wetten van vraag en aanbod gelden. Daar kan een klant simpelweg omdat hij er ook voor betaalt, beslissen met wie hij in zee gaat en vervolgens ook voorwaarden en eisen stellen aan de opdrachtnemer.
Is zelfbeschikking, keuzevrijheid en productvergelijking nou echt teveel gevraagd voor de Nederlandse gezondheidszorg?

Alex Klusman
Eigenaar BKB | Het Campagnebureau
Twitter: @AlexKlusman

Share →
  • Aad van Rooijen

    Het verschil met je eigen bedrijf is dat de klant in het geval van de gezondheidszorg niet zelf betaalt, maar de kosten laat betalen door de zorgverzekering. Om die niet sky-high te laten oplopen moet er aan kostenbesparing worden gedaan. De gedachte is dat een (deskundige) huisarts goedkoper is dan een specialist. Kennelijk is jouw huisarts niet deskundig, dan zou ik een andere huisarts nemen. Als iedereen meteen naar een specialist rent worden de zorgverzekeringen veel duurder.
    Overigens heel veel sterkte met je oor!

  • Kaj

    Veel huisartsen nemen hun ‘poortwachtersfunctie’ veel te serieus; hun opdracht is het mensen zo ver mogelijk verwijderd te houden van de dure zorg in ziekenhuizen. Dat kan soms ronduit fataal zijn.

    Mijn would-be schoonvader (ik heb de vader van mijn vrouw nooit gekend) is om die reden om het leven gekomen. Had last van zijn maagstreek, maar werd steevast door de huisarts naar huis gestuurd met dooddoeners als ‘neem maar een paracetamolletje’. Toen hij geel begon uit te slaan, was het volgens de huisarts geelzucht.

    Weer een maand later, inmiddels een half jaar na het eerste bezoek – hij had nu echt vreselijke pijnen in zijn onderbuik, die ernstig was opgezwollen – eiste hij bij zijn huisarts een onderzoek in een ziekenhuis. Met tegenzin kreeg hij het. Wat bleek: darmkanker, in een (te ver) gevorderd stadium. Een half jaar later was hij dood. De oncoloog vertelde mijn schoonmoeder dat, als haar man een half jaar eerder bij hem was gekomen, hij het misschien had gered.

    Mijn schoonmoeder had jaren later overigens eenzelfde soort situatie aan de hand. Last van haar maag, al maanden. Dus naar de huisarts (een andere, uiteraard). Zelfde verhaal: het is stress, mevrouw. Gaat u maar naar huis en neemt u een paracetamolletje. De problemen persisteerden, maar ook na nog eens twee bezoeken aan de huisarts was het: gaat u maar naar huis, ontspan en neem een paracetamolletje. Dus maar – op mijn aanraden – een andere huisarts geconsulteerd. Een dag later zat ze in ‘t ziekenhuis, kreeg ze een maagonderzoek en hoppekee: een ernstige infectie, de perforatie van de maagwand was al ingezet.

    Moraal van het verhaal: niet alleen kent zo’n systeem fatale slachtoffers, uiteindelijk om je toch in het ziekenhuis terecht en vaak dus met een behandeling die veel duurder uitpakt. Resultaat is dat de poortwachtersfunctie, ingesteld om de kosten te beteugelen, dus juist kan leiden tot hogere kosten.

    Wie vandaag een offerte voor de neus krijgt voor zo’n systeem, zou die offerte zeer waarschijnlijk weigeren.

  • Deze roep om een beetje klantwerking, want dat is het, ondersteun ik van harte. Uit steeds meer onderzoek blijkt ook dat als we huisartsen en ziekenhuizen een beetje meer als ‘normale dienstverleners’ beschouwen, dat we dan betere zorg krijgen. (natuurlijk met behoud van respect en eerbied voor hun maatschappelijke positie en kennis! pfoe, net op tijd).

    Zie bijvoorbeeld: http://www.ft.com/cms/s/0/4f2e41b0-74e9-11e0-a4b7-00144feabdc0.html [boodschap: hoe meer keus uit huisartsen, hoe beter de zorg; minder verwijzen is hier juist de graadmeter, voor sommige vormen van zorg (bijv. diabetes, astma) is eerder behandelen beter.]

    Daarbij zei gezegd; de poortwachtersrol van huisartsen is belangrijk, de uitdaging is niet te snel doorverwijzen, niet te laat. We zouden beter moeten onderzoeken hoe goed huisartsen deze taak volbrengen.

    Goed en belangrijk verhaal dus, dat hopelijk navolging krijgt!

Klusman.com

Pages

The Latest

  • Kingmaker Malema
    Het stof van de gemeenteraadsverkiezingen van twee weken geleden is in Zuid-Afrika […]

More

© 2012 Klusman.com