NS, kom hier eens kijken!
Uit de luidsprekers klinkt een heldere stem: ‘Meneer Klusman u ligt helemaal goed. We gaan beginnen aan de bestraling.‘
Dag 6 van mijn bestralingscyclus van in totaal 25 zit er weer op. Inmiddels weet ik nauwgezet wat mij, eenmaal in de bestralingsruimte, stap voor stap te wachten staat.
Op de tafel plaatsnemen. Hoofd in de achterkant van het masker plaatsen. Voorkant van het masker erop. Eerst de bovenste sluitingen dichtklikken. Vervolgens kin intrekken. Onderste deel gaat dicht.
Iedere stap wordt door één van de twee radiotherapeutische laboranten hardop benoemd. Met het masker eenmaal gesloten kan ik nog slechts met mijn duim omhoog of omlaag reageren op de mededelingen. Dat lijkt de laboranten allerminst te deren. Iedere volgende stap of actie wordt luid en duidelijk gecommuniceerd. Door mijn hoofd flitst plots de gedachte dat de NS hier eens een kijkje zouden moeten komen nemen.
‘We gaan nu de foto’s nemen om u precies op de juiste plek te leggen en zijn zo bij u terug.‘ Ik hoor voetstappen door de kronkelende gang met metersdikke muren vertrekken. Een paar minuten later keren ze weer terug met de volgende mededeling: ‘we verstellen de tafel nog een klein beetje en nemen nu nog even een paar controle foto’s.‘ En daar gaan de voetstappen weer. Uit de luidsprekers volgt dan ineens de mededeling dat de bestraling kan gaan beginnen. Tussen de 3 ‘bestralingsbogen’ door wordt de tafel nog tweemaal verschoven, wat natuurlijk ook gemeld wordt en dan zit het erop.
Het masker wordt losgeklikt en de twee vriendelijke laboranten doen hun laatste mededeling in koor: ‘tot morgen‘.
6 down, 19 to go!
