Sterk spul hè!
Vanaf het moment dat ik ben gaan schrijven over ‘mijn brughoektumor‘ is er een schijnbaar onuitputtelijke stroom aan reacties op gang gekomen. Van familie, van vrienden en van goeie bekenden. Maar ook van wildvreemden die mijn verhaal uit mijn column in het #FD hebben of er ergens in een sociaal netwerk (twitter / facebook) op zijn gestuit. Waar het in het begin nog vaak om tips en adviezen ging, valt het merendeel van de reacties op dit moment in de categorie ‘een hart onder de riem‘. Het doet mij goed, of beter gezegd het doet mij heel veel. Sommige mailtjes en briefjes zijn zo mooi dat ik regelmatig naar het zakje Fisherman’s friend moet grijpen.
Vanochtend fietste ik heen en weer naar mijn zevende bestraling in de VU op de tonen van Simon & Garfinkel. Vorige week kreeg ik van een goede vriend een dubbel cd van dit illustere duo. Hij voegde er een prachtig handgeschreven kaartje bij, dat mij ontroerde:
‘Ik stuur je ook nog iets te luisteren mee. Het is muziek die mijn moeder en ik in de auto luisterden, op weg naar het Juliana Kinderziekenhuis in Den Haag, waar ik tussen m’n 9e en 12e vaak voor onderzoek aan mijn luchtwegen naar toe moest. Op weg er naartoe haalde de muziek de spanning eraf; op weg naar huis vierden we dat het er weer op zat. Wat ook hielp is dat we onderweg naar huis altijd even stopten bij bakker Driessen voor een Bossche bol. Dat zou mijn tip zijn; vergeet jezelf en de jouwen de komende tijd niet te trakteren.’
Dat laatste knop ik maar eens goed in mijn oren. Hup op naar Presto, de wielerzaak in de Haarlemmerstraat.
7 down, 18 to go!
