Op de middelbare school las ik voor mijn Engelse lijst het boek ‘the loneliness of a long-distance runner‘ van Alan Sillitoe. Het boek verhaalt over de eenzaamheid van de hoofdpersoon, Colin Smith, die een getalenteerde hardloper blijkt te zijn. Als notoire bedplasser rent Colin altijd direct uit school naar huis om de matras van zijn bed, demonstratief door zijn moeder op het balkon gezet, naar binnen te halen voordat zijn klasgenoten langslopen en zien dat hij het ‘s nachts nog niet droog kan houden.
Dat bedplassen heb ik inmiddels wel overwonnen, maar die eenzaamheid van Colin, heb ik de afgelopen weken toch veelvuldig gevoeld. Hoe hartverwarmend de steun van mijn naasten, van mijn vrienden en van mijn collega’s ook is, uiteindelijk ben ik het die dagelijks in dat masker ligt en vooral degene die ieder moment van de dag wordt geconfronteerd met de gevolgen van die brughoektumor en de bestraling. Of dat nou de doofheid en constante druk en ruis in mijn rechteroor is of de altijd aanwezige tintelingen in mijn wang en tong. Zonder mijzelf als slachtoffer te willen neerzetten ben alleen ik het die ervaart wat dit allemaal voor mijn dagelijkse leven betekent.
Tegelijkertijd merk ik ook dat het alles went en dat er goed met de blijvende klachten te leven valt. Sterker nog de afgelopen dagen voel ik mijzelf heel goed, zowel lichamelijk als mentaal. Ik maak dagelijks mijn fietskilometers op mijn Stevens en voel het verlangen naar voluit meedraaien in mijn bedrijf langzaam terugkomen.
Vandaag na mijn tweeëntwintigste bestraling was het tijd voor een kleine vreugdekreet. Op mijn rooster voor volgende week staat achter woensdag 22 februari te lezen: ‘Laatste Rapid Arc-Intercranieel‘. Als een Colin Smith op een fiets racete ik naar huis, niet voor de matras maar voor een high-five.
22 down, 3 to go!
