Afgelopen vrijdag onthulde Matthijs van Nieuwkerk bij Twan Huijs in de College Tour dat hij eind vorig jaar midden in een DWDD-uitzending ineens geen lucht meer kreeg. Hij blokkeerde volledig, of zoals de Belgen wel zeggen: hij paniekeerde.
Het is iets dat ik als relatieve buitenstaander nooit achter Van Nieuwkerk had gezocht, net zo min dat ik een jaar geleden had kunnen voorspellen dat het mijzelf ooit zou kunnen overkomen. Toch kwam ook ik eind vorig jaar aan de beurt. Tijdens het leiden van een focusgroep kreeg ik plotseling, net als Van Nieuwkerk, amper nog lucht, het koude zweet liep over mijn rug en ik kon alleen nog maar denken aan het einde van de sessie. De diagnose van een brughoektumor in mijn hoofd ruim een maand daarvoor had toch meer impact dan ik al die tijd durfde te bekennen.
Wat doe je als zoiets je overkomt? Ik had geen idee, maar gelukkig greep mevrouw Klusman buitengewoon daadkrachtig in en twee dagen later belde ik aan bij de Yoga Studio van Frans Toet. Sindsdien rek ik, strek ik en sta ik wekelijks op mijn hoofd en adem ik door en vanuit mijn buik.
En vooral dat laatste heeft mij de afgelopen weken tijdens de bestralingen verschrikkelijk veel geholpen. Alle 23 keer dat ik in het Hannibal Lecter masker aan de bestralingstafel ben vastgeklonken is er een klein moment dat ik ‘paniekeer’. Maar met dank aan Frans Toet en zijn ademhalingstraining hervind ik telkens weer razendsnel mijn rust en is de bestraling klaar voordat ik het weet.
Wie denkt dat met nog maar twee bestralingen te gaan ook mijn wekelijkse gang naar de yoga studio op zijn einde loopt heeft het goed mis. De bestralingen kunnen mij bestolen worden, maar het yoga is dierbare ontdekking gebleken.
