Leiderschap met betekenis
Over twee weken is het vijf jaar geleden dat mijn oudste zoon geboren werd. Dat gebeurde heel vroeg op een vrijdagochtend, na een lange en spannende nacht in het VU medisch centrum in Amsterdam. Nog altijd knipoog ik even naar dat foeilelijke gebouw langs de Amsterdamse ring als ik er op weg naar een afspraak ergens in den lande langs rijd. Natuurlijk is die knipoog vooral bedoeld voor de komst van mijn prachtige, onovertroffen zoon. Maar toch ook echt een beetje voor de goede herinneringen die ik koester aan de zorg, opvang en begeleiding die mijn vrouw en ik die nacht en de weken daarna vanuit het ziekenhuis hebben ontvangen.
Toen een half jaar geleden in het Rotterdamse Havenziekenhuis een brughoektumor in mijn hoofd gevonden werd en de KNO arts aldaar suggereerde verdere behandeling in de Amsterdamse VU te ondergaan, was dat voor mij een lichtpunt in een verder behoorlijk donkere periode. Begin dit jaar ben ik gedurende zes intensieve weken bestraald op de radiologie afdeling van het VU medisch centrum en ik ben meer dan tevreden over iedere minuut die ik daar heb doorgebracht.
Toen ik vorige week de bestralingscyclus afsloot met een gesprek met mijn behandelend arts kwam al snel het veelbesproken RTL4 en Eyeworks programma ’24 uur tussen leven en dood’ ter sprake. Zelden heb ik zo’n kloof gezien tussen wat ik zelf zes weken lang dag in dag uit aan den lijve heb ondervonden op de werkvloer en de beslissingen die in bestuurs- en directiekamer worden genomen. Wat zou de voorzitter van de Raad van Bestuur van het VU medisch centrum dhr. Elmer Mulder bezield hebben toen hij besloot met het productiebedrijf Eyeworks van Reinout Oerlemans in zee te gaan. In een eigen publicatie van het VU medisch centrum valt te lezen dat Mulder naar eigen zeggen staat voor ‘leiderschap met betekenis’. Zou Mulder dat nog steeds van zichzelf vinden of maskeert ‘leiderschap met betekenis’ wellicht desinteresse voor waar het echt omgaat: de werkvloer, waar verpleegkundigen en artsen discreet en met tomeloze inzet vechten voor de gezondheid van hun patiënten?
Dat ‘leiderschap met betekenis’ verdraaide lastig is en dat de stem van de ‘werkvloer’ lang niet altijd zaligmakend is bewees de leiding van de Eindhovense voetbalclub PSV afgelopen weekend. De spelersbus die terugkeerde van de verloren uitwedstrijd bij NAC in Breda werd vlak voor het eigen stadion opgewacht door een groep woedende PSV ‘supporters’. Zij weigerden de bus door te laten voordat spelers en vooral trainer tegenover hen verantwoording hadden afgelegd. De arme trainer Fred Rutten kwam pas, omringd door een haag beveiligers uit de bus, nadat hij de supporters had gesmeekt: ‘als jullie niet aan mij zitten, wil ik hier gaan staan’. In mijn ogen moet je juist deze misplaatste ‘stem van de werkvloer’ stelselmatig negeren, sterker nog hier moet je keihard tegen optreden. Misschien dat Elmer Mulder samen met Reinout Oerlemans de PSV directie kan adviseren hoe je op strategische plekken kleine camera’s op kan hangen.
Alex Klusman
Eigenaar BKB | Het Campagnebureau
Twitter: @AlexKlusman
Deze column is vandaag ook in het #FD verschenen.
