Gisteren op een boot de goedheiligman met de twee kleine Klusmannen gaan binnenhalen.
Op weg naar de Amstel belandde ik in een gesprek dat begon met ‘Ik heb dit jaar helemaal geen politiek correct gelul over Sinterklaas en zijn Zwarte Pieten gehoord.’
Vorig jaar had ik zeker instemmend geknikt en schande gesproken over de oproepen voor meer groene Pieten.
Maar daar op het achterdek van de boot dwaalden mijn gedachten af naar een ochtend in april van dit jaar in Zuid-Afrika. Mijn jongste zoon Nick zit op schoot bij Veronica – zijn zwarte oppas – en samen bladeren ze door een prentenboek over Sinterklaas.
Ik probeer mij te verplaatsen in de gedachten van Veronica en tegelijkertijd razendsnel te bedenken wat ik moet zeggen als zij mij naar de betekenis van die hordes Zwarte Pieten rondom een oude witte man op een paard vraagt.
Gelukkig blijft die vraag uit. En dat boek…dat heb ik maar even weggelegd.
