Ratrace

Vandaag verschenen in het FD

Ratrace

‘You’ve got the watch, we’ve got the time’ is een uitdrukking die ik mij als de dag van gisteren kan herinneren uit mijn kinderjaren in Zambia. Tijdens onze tijd in dit Zuidelijk Afrikaanse land liepen mijn ouders zelfs na een decennium nog altijd tegen dit cultuurverschil op. Zij werden regelmatig met deze prachtige uitdrukking fijntjes herinnerd aan hun Europese achtergrond.

Vanaf het moment dat ik twaalf jaar geleden mijn eerste schreden op het pad van het zelfstandig ondernemerschap heb gezet heb ik af en toe met jaloezie teruggedacht aan die Zambiaanse uitdrukking. De afgelopen twaalf jaar zijn fantastisch geweest, ze zijn voorbij gevlogen en ik had er geen seconde van willen missen. Tegelijkertijd heb ik die jaren ook ervaren als een soort ratrace, of om in Afrikaanse terminologie te blijven, als tropenjaren.

Bouwen aan een eigen bedrijf, doorgroeien naar 25 man en nieuwe paden bewandelen kost heel veel energie en vreet tijd. Het voelt als een constante race tegen de klok, waarbij je bij voorbaat al weet dat je tijd tekort komt. Vanaf de eerste maand als zelfstandig ondernemer heb ik mijn geliefde telkens maar weer voorgehouden dat ‘het deze maand even heel druk is, maar dat het vanaf volgende maand echt een stuk rustiger wordt’. Al die jaren is dat ijdele hoop gebleken, hoe goed wij op kantoor alles ook hebben proberen te organiseren. Een office manager uit duizenden, goede mensen om ons heen en gestroomlijnde werkprocessen. In plaats van meer tijd resulteerde dat vooral in meer en grotere opdrachten.

En dan ineens wordt de ratrace abrupt stilgelegd. Een paar maanden geleden schreef ik op deze plek dat wat begon met een verstopt oor, een klein jaar later, na een slepende rondgang langs huisartsen en specialisten, uiteindelijk een zogeheten brughoektumor ergens diep in mijn hoofd bleek te zijn. De tumor is gelukkig niet kwaadaardig en redelijk goed te behandelen. Maar zo’n diagnose is toch ingrijpender dan ik in eerste instantie vermoedde. Ik besloot overigens om gewoon aan het werk te blijven, maar al gauw namen de klachten toe en zat er niet veel anders op dan fors gas terug te nemen op kantoor.

Inmiddels is de periode van het grote wachten aangebroken. Wachten op een afspraak met de KNO-arts, wachten op een volgende gehoortest, wachten op een nieuwe MRI-scan. En natuurlijk wachten op de uitslag van al die afspraken en onderzoeken. Het gaat steeds meer voelen als een soort uitstel van executie. Wachten op het moment dat ik eindelijk behandeld ga worden.

In de tussentijd volg ik de ratrace vanaf de zijlijn. Ik roep af en toe wat en val soms even in. Maar ik probeer vooral ook te genieten van de tijd die er nu wel ineens is om te lezen, documentaires te kijken, mijn zoontjes van school te halen en om urenlang te fietsen door het prachtige Hollandse landschap.

Ondertussen tank ik bij en probeer ik scherp te blijven voor als ik weer mee mag doen. Want hoe Zambiaans mijn roots ook zijn, dat horloge gaat nog lang niet af!

Alex Klusman
Eigenaar BKB | Het Campagnebureau
Twitter: @AlexKlusman