De afgelopen dagen volg ik ademloos en vol afschuw de tweets van journalist Harald Doornbos vanuit het belegerde Syrië. Het ooggetuigenverslag van Doornbos steekt vaak schril af tegen de maar langzaam op gang komende en bij tijd en wijlen inhoudsloze campagnes van de verschillende Nederlandse politieke partijen.
Tel daar het advies van campagne-expert Kay van de Linde bij, in bijgaand screenshot zijn de tweets van Van de Linde en Doornbos gevangen in het scherm van mijn Iphone, en je voelt alle hoop op internationale solidariteit (bah, wat een vies woord) vervliegen.
Negen jaar geleden deed ik zelf een poging tot internationaal engagement. Ik was toen kortstondig minister. Van Buitenlandse Zaken nog wel. Weliswaar slechts van het TrouwKabinet, maar toch.
Mijn voornaamste wapenfeit als minister was een pleidooi voor een nieuwe democratische doctrine, al snel de Klusman-doctrine gedoopt. In de Klusman-doctrine pleitte ik bijna een decennium geleden voor het rechtvaardigen van militair ingrijpen als daarmee een bewezen ondemocratisch regime, dat zijn onderdanen martelt, vermoordt en/of uithongert ten val zou worden gebracht. Oftewel een nieuwe democratische doctrine, waarin het mogelijk werd in te grijpen in landen die de democratische rechtsorde met voeten traden. Bij voorkeur onder VN-vlag, maar een verlammend veto in de Veiligheidsraad mocht in mijn ogen de weg voor ingrijpen niet afsluiten. Niet alleen Irak zag ik toen als voorbeeld, maar ook Zimbabwe, Noord-Korea en Liberia.
De doctrine riep negen jaar geleden al de nodige weerstand op. Getuige het vandaag op de voorpagina van de Volkskrant gepubliceerde onderzoek van Maurice de Hond heeft mijn doctrine anno 2012 geen schijn van kans.
Uit de representatieve steekproef van De Hond onder 1500 stemgerechtigde kiezers blijkt dat een meerderheid van mening is dat er best nog dieper gesneden kan worden in de, toch al door bezuinigingen getroffen, krijgsmacht. Ook op militaire missies in het buitenland kan volgens de meerderheid van ons electoraat bezuinigd worden. Op de vraag wat het belangrijkste doel van het Nederlandse buitenlandbeleid zou moeten zijn is de dominee verdwenen en is het slechts de koopman die het woord voert: ‘opkomen voor de Nederlandse economische belangen’.
De nieuwe generaal der strijdkrachten Tom Middendorp verzucht in hetzelfde artikel in de Volkskrant dat het voor Defensie ‘moeilijk is om het publiek in Nederland te bereiken.’ Van onze huidige campagnevoerende politici hoeven we in ieder geval nauwelijks steun te verwachten in het kader van de internationale solidariteit. Mocht ik het ooit verder schoppen dan een post in het TrouwKabinet dan zal ik de Klusman-doctrine vast en zeker weer uit het stof halen.
Voor nu zal generaal Middendorp vooral steun moeten zoeken bij mensen als Harald Doornbos die met gevaar voor eigen leven het lijden van gewone mannen, vrouwen en kinderen blijvend onder onze aandacht probeert te brengen.
