Dit voorjaar was Jason Russell even wereldnieuws. Met zijn organisatie Invisible Children lanceerde hij de campagne Kony 2012. Het doel van de campagne van Russell en consorten was om de wrede rebellenleider Joseph Kony zo bekend te maken dat niemand meer de ogen zou kunnen sluiten voor zijn praktijk van kindsoldaten, verkrachting, verminking en andere wreedheden tegen de bevolking.
Door de publieke druk van de Kony 2012 campagne zouden politici en hun legers wel in actie moeten komen om dit monster eindelijk uit te schakelen. Deadline: december 2012.
De internet film Kony 2012 waar de campagne mee aftrapte ging ‘viral’ en niet zo’n beetje ook. Binnen 36 uur was de half uur durende film online meer dan 100 miljoen keer bekeken.
Maar zo snel als de ster van de Kony 2012 campagne steeg, zo snel kwam die ook weer naar beneden. De bewondering voor de film sloeg razendsnel om in achterdocht naar de beweegredenen van Russell en zijn Invisible Children. Was het nou echt nodig om zijn 5-jarige zoontje Gavin zo prominent in te zetten? Wie zaten er daadwerkelijk achter de Invisible Children? Verdween het geld niet in de diepe zakken van Russell en de zijnen in plaats van in grassroots initiatieven in Oeganda?
Of zoals de in Oeganda geboren Andrew Makkinga aan tafel bij DWDD in maart van dit jaar tegen Matthijs van Nieuwkerk zei: ‘ik ben voor initiatieven waar je Afrikanen ter plekke bij betrekt en niet voor filmpjes waar Amerika aan het einde de wereld komt redden’.
Twee weken na het verschijnen van Kony 2012 ging het helemaal mis, uit het niets doken ineens beelden op van een poedelnaakte en totaal doorgedraaide Russell in de straten van San Diego.
Mijn compagnon Maarten van Heems schreef op 12 juni op deze plek een mooi blog onder de titel ‘Hoe zou het zijn met Joseph Kony? Zijn conclusie over de Kony 2012 campagne was snoeihard: ‘Tja, elke week zijn er nieuwe hypes. Het is een teken des tijds dat onze aandachtsspanne kort is en onze bereidheid om zelf in actie te komen beperkt. Daarmee bewandelt de Kony 2012 campagne een gevaarlijk pad. Negen maanden is veel te lang om de aandacht vast te houden […]. Op naar de volgende hype.’
En toen verscheen er gisterochtend ineens een tweet van NOS-correspondent in de Verenigde Staten Eelco Bosch van Rosenthal in mijn timeline. Er was een nieuwe Kony film.
Jason Russell en zijn Invisible Children zijn terug en hoe. De film heet Move, is zelfs langer dan een halfuur en is veel, veel en veel beter dan we tot nog toe gezien hebben. Er is geluisterd naar de kritiek, gedane misstappen worden besproken en inhoudelijke keuzes worden stap voor stap uitgelegd.
De film staat inmiddels ruim 2 dagen online en is ‘slechts’ 70 duizend keer bekeken. Het is de tragiek van het verloren momentum en misschien wel de tragiek van een hype.
En toch voelt het beter en echter dan een half jaar geleden. De campagne is gegroeid en volwassen geworden. De aantallen zijn dan wel kleiner, maar het resultaat zou wel eens groter kunnen zijn. Ook al is het tegen beter weten in, die Joseph Kony moet gepakt.
Of zoals Bono met U2 zingt in Acrobat:
And you can dream, so dream out loud
And don’t let the bastards grind you down.
