Vorig jaar omstreeks deze tijd was ik net klaar met de laatste bestraling aan de brughoektumor in mijn hoofd, ik had ‘het fietsen‘ ontdekt en op een zaterdag in maart viel mijn oog op een verhaal in de Volkskrant van Rob Gollin over de Cape Argus Cycle Tour in Zuid-Afrika.
Dat moest het worden. 110km klimmen en dalen over de mooiste wegen van de wereld. Langs de pinguïns bij Simon’s Town en de bavianen bij Smitswinkel. Kaap de Goede Hoop passeren en na Misty Cliffs en de Champan’s Peak afdalen naar Kaapstad met Robbeneiland op links en de Tafelberg op rechts. Een mooie afsluiting van anderhalf jaar gezeik, stress en onzekerheid.
Nu, ruim een jaar later zit ik met mijn laptop op schoot en met uitzicht op de Chapman’s Peak in Hout Bay met stijve benen en een gespannen gestel te wachten op het startshot dat zondag om 07.58 voor mij zal klinken. Afgelopen zondag arriveerden wij ‘s avonds laat op het vliegveld in Kaapstad, alwaar de 73 jarige taxichauffeur Brian meteen de druk flink opvoerde door doodleuk te melden dat hij de Argus ooit in 3 uur en 6 minuten had gereden. Oh ja, 9 keer in totaal.
Vanaf maandag wordt er dagelijks getraind. Heuvels met klinkende namen als het Suikerbossie, Constantia Nek en Swarte Heuwel beklommen, aangemoedigd door wegwerkers die de laatste potholes in de weg nog snel aan het herstellen zijn. Bij de mooie uitkijkpunten onderweg is het vooral het uitwisselen van ervaringen. Duitsers, Fransen, Denen en Nederlanders komen steunend en puffend boven met adviezen over do’s en don’ts aanstaande zondag. Ik spreek ergens, hoog uittorenend over de Atlantische oceaan, een 76-jarige Zuid-Afrikaan die de Argus al vele malen heeft gereden. Dit jaar even niet, want na twee kunstheupen is het nu wachten op een nieuwe knie. Sowieso beklaagt hij zich over de toegenomen ‘adrenaline’ in de koers. Vroeger trokken we er met de kinderen op de fiets op uit en stopten we om te picknicken, nu schieten ze je werkelijk aan alle kanten voorbij.
Zo ook Kristof Vandewalle, Iljo Keisse en Julien Vermote van de Omega Pharma Quick Step ploeg die twee keer per dag in hun kraakheldere sponsorpakjes aan ons voorbij flitsen. Op dag 3 halen wij ze, inmiddels in de auto, bij en spreken ze even aan. Vandewalle en Keisse staan ons al fietsend vriendelijk te woord en sluiten af met: ‘zondag worden we één en twee‘, Vermote houdt zich op de vlakte en lijkt zijn eigen plan voor de koers van zondag al getrokken te hebben.
Ik tel de dagen tot de start en heb nog niet besloten of ik zo hard mogelijk wil afzien om een strakke tijd neer te zetten of toch vooral wil genieten van ‘the Cape Argus feeling’.
