De toon van het politieke debat in Nederland is sinds de opkomt van Pim Fortuyn alleen maar harder en meer gepolariseerd geworden. Met als voorlopig dieptepunt de minder minder minder-speech van Geert Wilders.
De opkomst van Kuzu, Öztürk en Simons lijkt de polarisatie in de Nederlandse politieke arena alleen maar groter te maken. Ook al doet de welkomstboodschap van hun nieuwe politieke beweging anders vermoeden. Of zoals Saïd Bouharrou, de woordvoerder van de Raad van Marokkaanse Moskeeën Nederland, in de Volkskrant betoogt: ‘Een stem op de PVV is een stem op polarisatie, een stem op DENK is geen stem op depolarisatie.’
Afgelopen week kwam de stem van de nuance, de stem van verzoening en de stem van samen plotseling uit een volstrekt andere hoek. Terwijl in het Amsterdamse Oosterpark de gemoederen hoog opliepen tijdens de jaarlijkse herdenking van de afschaffing van de slavernij, beklom oud-voetballer Clarence Seedorf het podium en sprak de boze menigte toe.
De wijze waarop Seedorf de woede van de aanwezigen adresseerde en tegelijkertijd opriep om elkaar te respecteren, wekt bij mij diepe indruk.
Wat een verademing om iemand als Clarence Seedorf aan het woord te zien. Hij lijkt er niet op uit te zijn om snel te scoren en kijkt niet met een scheef oog al naar de volgende peilingen van Maurice de Hond.
Net zoals Seedorf de gespleten Surinaamse gemeenschap in Nederland kan pacificeren op een veel overtuigender manier dan de burgemeester van Amsterdam, zo zag het World Food Programme van de VN vorig jaar in Zlatan Ibrahimovic een geschikte woordvoerder om aandacht te vragen voor de 805 miljoen inwoners op onze aarde die honger lijden.
In mijn ogen vraagt onze samenleving om veel meer van dit soort vrije geesten om ons door deze roerige tijden te loodsen.
Clarence, ik sta klaar om je te helpen.
