Vandaag verschenen in het #FD:
Hand aan de vlag
In een saai conferentiecentrum in Nijkerk sprak de Nederlandse politie afgelopen week op hun jaarlijkse diversiteitsdag over leiderschap en cultuur binnen de verschillende korpsen. Ik had het eervolle verzoek gekregen om, samen met collega Simon, een aantal gesprekken te begeleiden.
In zogenaamde cultuursessies wisselden agenten, rechercheurs, korpschefs en ondersteunend politiepersoneel van gedachten over werksfeer, organisatiecultuur, collegialiteit en vakmanschap.
Interessante materie, die door de openheid van de deelnemers tot een uiterst boeiende middag leidde. De nodige harde noten werden gekraakt, kritiek geuit, zorgen verwoord, maar vooral ook vol liefde gesproken over het eigen korps.
Het is met name die trots op de eigen organisatie die mij is bijgebleven. Een vrouwelijke korpschef betoogde dat die onder meer voortvloeit uit het koesteren van rituelen. Eén van haar eerste besluiten die zij bij haar aantreden had genomen was om een aantal rituelen weer flink op te poetsen. Zo vindt onder haar leiding de beëdiging van nieuwe agenten niet meer plaats op een achter namiddag in een stoffig zaaltje, maar wordt dat belangrijke moment voortaan op een mooie locatie uitbundig gevierd. Want ‘wat is er nou mooier dan de ambtseed in volle openbaarheid te aanvaarden.’
De roep van die vrouwelijke politiechef om het koesteren van rituelen is mij uit het hart gegrepen. Toen wij bijna twaalf jaar geleden startten met ons bedrijf was de dagelijkse, typisch Nederlandse lunch, op het advocatenkantoor in de televisieserie Het Pleidooi een lichtend voorbeeld.
De lunch is voor ons één van die vaste rituelen geworden. Aan een lange houten tafel wordt er iedere dag om stipt half één met het hele kantoor gelunched. Onze onvolprezen Patricia zorgt dagelijks voor een fantastisch gedekte tafel, waar iedereen welkom is. Van vrienden en vriendinnen tot opdrachtgevers, van kinderen tot oude bekenden. De lunch start pas wanneer de grote scheepsbel geluid is en slechts zeer zwaarwegende argumenten rechtvaardigen afwezigheid.
Het ritueel van de lunch is door de jaren heen bij ons het ijkpunt van de dag geworden. Het is het moment van de grote verhalen over wereldreizen, niet te missen voetbalwedstrijden, legendarische concerten en moeilijke klussen. Maar ook het moment voor het laatste nieuws en voor een vurig debat, op het scherpt van de snede.
Ons jaarlijkse uitje, in juni, is ook zo’n ritueel geworden. Of het nou een lange dag op Texel is of vier dagen aan de Ostzee in Estland, het bindt onze mensen aan ons bedrijf. Net zoals onze verjaarsborrel ieder jaar in september, voorafgegaan door de BKBLezing een vaste waarde is geworden die niet meer weg te denken is uit het DNA van ons bedrijf.
De rituelen van ons bedrijf zullen niet tot gevolg hebben dat onze mensen, als ware het een beëdiging tot politieagent, met de hand op vlag, hun trouw aan ons bedrijf beloven. Maar ik ben er wel van overtuigd dat het ritueel van zo’n dagelijkse lunch bijdraagt aan een soort van familiegevoel. Een gevoel dat ons bedrijf en vooral onze mensen net wat specialer, gedrevener en toegewijder maakt dan anderen. En dat juich ik vanzelfsprekend van harte toe.
Alex Klusman
Eigenaar BKB | Het Campagnebureau
Twitter: @AlexKlusman
