Stoempen over de Zeeuwse kasseien

Nog geen week geleden fietste ik naar het VUmc om voor de vijfentwintigste en laatste keer bestraald te worden aan de brughoektumor in mijn hoofd. Ietwat onzeker sloot ik de reeks bestralingen af met het gevoel dat ik op het punt stond een periode van (schijn)zekerheid (‘er wordt iets gedaan aan de bestrijding van de tumor’) in te ruilen voor een periode van onzekerheid. Over twee jaar ga ik pas weer de MRI-scan in en dan kan voor het eerst iets gezegd worden of het succes van de bestraling. In die tussentijd zal ik mij te pas en te onpas afvragen of de behandeling geslaagd is.

In de tussentijd probeer ik mijn normale leven weer zo goed mogelijk op te pakken. Deze week ben ik begonnen met een week echt vakantie. In het Zeeuwse Domburg. Met de hele familie Klusman en met mijn vriend Stevens. Grootse plannen voor strandwandelingen met de bolderkar en heroïsche tochten op de fiets. Stoempend over de kasseienstrook tussen Gapinge en Serooskerke. Na een prachtig weekend op het strand en op de fiets ben ik sinds gisteren tot mijn spijt geveld door de naweeën van de bestraling. Door een verzwakte weerstand ben ik vatbaar geworden voor allemaal vervelende kwalen en kwaaltjes. Niks bijzonders, maar wel een spelbreker voor de geplande dagen hier aan de kust.

Het devies voor nu is rustig aan doen, veel Zeeuwse vis eten en hopen op een snel herstel.