Campagne-expert en meester spindoctor Jack de Vries heeft er een gevleugelde oneliner voor: ‘in een vlek moet je niet wrijven’.
Parool-journalist Hugo Logtenberg beschreef het fenomeen begin dit jaar in een artikel van maar liefst zeven pagina’s over de ‘schaduwleider van de PvdA’ als de ‘methode Asscher’. Naast de vele successen die de kersverse vicepremier als wethouder in Amsterdam boekte staan ook een aantal mislukkingen. Journalist Logtenberg noemt bijvoorbeeld de door Asscher aangekondigde hervorming van de hoofdstedelijke jeugdzorg, door Asscher vergeleken met ‘het monster van Frankenstein’ of de met veel bombarie aangekondigde ‘Amsterdam Topstad’ om de stad ondernemersvriendelijker te maken.
Volgens Logtenberg sterven de plannen een even langzame als stille dood. Een kwaliteit die Asscher tot in de perfectie beheerst. ‘Zonder dat het in de gaten loopt, schakelt hij terug en praat hij er steeds minder over’ aldus een gemeentelijk ambtenaar.
Zou Lodewijk Asscher in al het tumult rondom de inkomensafhankelijke zorgpremie al aan premier Mark Rutte en minister van Volksgezondheid, Welzijn & Sport Edith Schippers geopperd hebben gebruik te maken van de methode Asscher? Misschien niet om de voorgenomen plannen een stille dood te laten sterven, maar wel om juist nu met andere verhalen te komen om daarmee de aandacht van de zorgpremie af te leiden.
Als ik Schippers was zou ik het initiatief van het UMC St Radboud, dat de houding van artsen ten opzichte van patiënten wil veranderen, vandaag nog stevig omarmen. In de voorstelling De Limonadefabriek behandelt theatergroep Plezant de manier waarop in ziekenhuizen met patiënten wordt omgegaan.
Uit eigen ervaring kan ik Schippers ook nog wel het één en ander vertellen over de wijze waarop er in sommige Nederlandse ziekenhuizen met patiënten wordt omgegaan. Begin deze week had ik een gesprek met de verantwoordelijke internist van het regionaal ziekenhuis in Zutphen. Ruim zes weken geleden overleed daar mijn moeder onverwacht aan, wat wij dachten, de gevolgen van een heftige voedselallergie. Uit de obductie bleek echter dat mijn moeder helemaal niet is bezweken aan die allergie, maar is overleden aan een bloedvergiftiging als gevolg van een niet opgemerkte infectie in haar longen. Toen ik daarover mijn verbazing en ontzetting liet blijken wist de internist met droge ogen te verklaren dat ‘het natuurlijk ook wel pech was dat mijn moeder juist in de zomervakantie was opgenomen’.
Om met enig gevoel voor cynisme terug te keren naar de methode Asscher: minister Schippers kantel de discussie over de inkomensafhankelijke zorgpremie en open frontaal de aanval op de kwaliteit van een aantal Nederlandse ziekenhuizen en formuleer een perspectief waar we aan uw hand naartoe gaan.
