Kijkje in mijn hoofd
Vandaag alweer voor de vierde keer de gang naar de bunker van het VUmc gemaakt. Afgaand op mijn timing van vandaag zou je denken dat ik al wat langer meeloop in het bestralingscircus. Om stipt 13.15 uur arriveer ik, twee verdiepingen onder de grond, op de radiologie afdeling. Routineus haal ik de barcode op mijn rooster van deze week langs de scanner en neem plaats in Wachtruimte A. Tijd om de ellende om me heen tot mij door te laten dringen is er door mijn strakke planning amper. Nog geen vijf minuten na binnenkomst lig ik alweer vastgeklonken in mijn Hannibal Lecter masker aan de bestralingstafel.
Zoals bijna alles in het leven went ook het masker, het doodstil liggen en het alleen door je neus kunnen ademen. Razendsnel eigenlijk, zeker als ik bedenk dat ik nog geen week geleden mijn eerste bestraling kreeg.
Als de ‘rapid arc’ z’n laatste boog over mijn hoofd heeft gemaakt wordt het masker vliegensvlug losgeklikt en met de afdrukken nog op mijn voorhoofd sta ik weer op de gang. Nu staat de uitgestelde afspraak met mijn bestralingsarts op het programma. Samen met mijn geliefde nemen we een ‘kijkje in mijn hoofd’, zoals Dr. L. het noemt. Op zijn beeldscherm stapelt hij de meest recente CT- en MRI-scan van mijn hersenpan op elkaar en daar weer overheen het bestralingsplan. Mij nauwelijks beseffend dat dit mijn hoofd is, bestuderen we gedrieën aandachtig de tumor, de bestralingslijnen, mijn binnenoor en mijn evenwichtsorgaan. Het ziet er imponerend uit. Nog een paar prangende vragen (‘mag ik wel gewoon sporten?’), wat geruststellende woorden en dan verlaten we weer snel de bunker op weg naar de frisse buitenwereld.
Sessie vier zit erop, nog 21 te gaan!
