Stiekem een beetje cool?
Vanochtend zat ik om half acht al op de fiets naar het VU medisch centrum. Sneeuw, kou en gladde wegen trotserend had ik bewust gekozen voor mijn vriend Stevens. Zolang ik mijn dagelijks portie bestraling op de fiets kan halen voel ik mij eigenlijk alleen echt een patiënt op het moment dat ik de lift naar -2 neem en mij gedurende een half uur op de afdeling radiologie van het VU medisch centrum bevind.
En wat ben ik dan de andere 23,5 uur van de dag? Ben ik dan patiënt af? Draai ik dan gewoon met alles mee alsof er eigenlijk helemaal niks aan de hand is? Al fietsend heb ik lang nagedacht over een tweet die ik afgelopen weekend kreeg, naar aanleiding van de foto van mijzelf met het Hannibal Lecter masker die ik bij mijn vorige blogje had geplaatst. ‘OMG, maakt dat de ervaring stiekem niet ook een beetje cool?’
Na het bezoek aan de kelder van de VU speelt er nog wel degelijk van alles in mijn hoofd dat, zoals dat dan zo zweverig heeft, ‘een plek moet krijgen’. Toen ik een Engelse vriend van mij vertelde over mijn op handen zijnde bestraling adviseerde hij mij om er iets mee te doen. ‘Film het, fotograaf het, interview er mensen over, schrijf het van je af’. Dat laatste is het geworden, dagelijks na afloop van een bestraling een kort verhaaltje op mijn weblog. Het lucht op en het helpt bij het ordenen van mijn gedachten. Ik heb er alleen nooit bij stilgestaan om mijn schrijfsels niet-openbaar te maken, om ze voor mijzelf te houden. Laat staan dat ik er ooit bij stil heb gestaan dat mijn verhaaltjes bij sommige lezers de indruk zouden kunnen wekken dat ‘de ervaring stiekem ook een beetje cool is‘.
Cool is het echt niet, zelfs heel stiekem niet. Maar het schiet wel op. De dubbele cijfers zijn in zicht: 9 down, 16 to go.
