Daar was die ineens dit weekend, in alle hevigheid nog wel. De man met de hamer kwam voorbij en hij had ook meteen een stevige uitgezocht.
Zou dit de vermoeidheid zijn die Dokter L. al had voorspeld? Of zou het pas een voorproefje zijn van wat mij de komende weken nog te wachten staat? In ieder geval maakte de blijdschap van afgelopen vrijdag over het feit dat ik over de helft was van de bestralingen even plaats voor een algeheel gevoel van malaise. Zelfs de ijspret kom mij het afgelopen weekend niet bekoren en dat terwijl het toch alweer drie jaar geleden was dat er op natuurijs geschaatst kon worden en 15 jaar geleden dat de Amsterdamse grachten dichtlagen.
Inmiddels is het weekend voorbij en heb ik de 14e bestraling alweer achter de rug. Vanochtend in alle vroegte de ‘oude’ routine gewoon weer opgepakt en in het donker en door de sneeuw op de fiets naar het VU medisch centrum. De vermoeidheid is om onverklaarbare redenen weer even snel verdwenen als dat ie op kwam zetten. Sterker nog, toen ik vanmiddag een rondje fietste door het prachtige natuurgebied ‘t Twiske kreeg de schaatskoorts mij ook ineens te pakken. Bij thuiskomst meteen mijn ijzers uit het vet gehaald en morgen na mijn dagelijkse bezoekje aan de bunker van de VU het ijs op.
Oh ja, nog elf te gaan!
