Twee goede vrienden van mij van de middelbare school hebben hun dienstplicht gedaan bij het Korps Commando Troepen (KCT) in Roosendaal. Ik herinner mij nog heel goed de weekenden dat zij even terug waren in Groningen en dan honderd uit vertelden over de avonturen die zij meegemaakt hadden. Van parachute springen in het donker tot het villen van konijnen. Dagenlang in een zelf gegraven put zitten, kilometers & kilometers lange marsen met zware bepakking of abseilen van duizelingwekkende hoogtes. Ze deden die verhalen meestal vergezeld gaan van de oneliners die hun meerderen hen op moeilijke momenten toeschreeuwden: onderkoeling is de bedoeling, bloed moet of de all-time favorite pijn is fijn.
De afgelopen dagen kan ik mij niet aan de indruk onttrekken dat ik steeds vaker iets voel op de plek waar in mijn beleving die vermaledijde brughoektumor zou behoren te zitten. De ene keer is het een drukkend en vol gevoel aan de zijkant van mijn hoofd, de andere keer een stekende pijn achter mijn oor. Vannacht voelde het alsof een termiet zich vanuit mijn kaakholte door mijn gehoorgang een weg baande naar de achterkant van mijn hoofd.
Terwijl ik die pijn voel en probeer thuis te brengen wat het precies is schalt de denkbeeldige stem van de ‘drill instructor‘ door mijn hoofd: ‘pijn is fijn‘. En vooralsnog voelt dat gek genoeg ook zo. Terwijl ik ruim over de helft van het aantal bestralingen zit is het een prettig idee om te voelen dat er daar binnen iets gebeurt. Daarvoor lig ik immers dagelijks in mijn Hannibal Lecter masker vastgeklonken aan de bestralingstafel. Vandaag was het alweer de vijftiende keer. Benieuwd wat de komende tien keer nog zullen brengen.
Voorwaarts mars, op naar de 25.
