What doesn’t kill you makes you stronger
Vier maanden geleden verliet ik met mijn Hannibal Lecter masker in mijn rugzak op mijn vriend Stevens voor de laatste keer de bestralingsbunker van het VUmc. Vijfentwintig keer was ik met de hypermoderne rapid arc bestraald aan de brughoektumor aan het begin van mijn rechtergehoorgang, ergens diep in mijn hoofd.
Vijfentwintig keer ook was ik met alle zorg omringd geweest door een geweldig team van bestralingsartsen en radiotherapeutisch laboranten. Even plotseling als de bestralingen zes weken eerder waren begonnen stond ik op een koude woensdagmiddag in februari ineens buiten. Moederziel alleen. In de hoop dat de giftige stralen hun werk gedaan hadden en met de wetenschap dat ik dat pas over twee jaar zou horen.
Nu vier maanden later heeft het normale leven grotendeels zijn loop weer hervonden. Ik werk weer full-time, al is dat minder full-time dan ik gewend ben, ik sport weer volop en onlangs ben ik zelfs weer uitgegaan en knetterlam geworden. Belangrijker nog, ik word steeds minder vaak gezien als ‘Alex die ziek is geweest en hoe zou het nu met ‘m gaan’.
Dat laatste is fijn en tegelijkertijd ook af en toe best frustrerend. Want ondanks het feit dat ik er door al het fietsen (wat een geweldige therapie is dat gebleken, dank daarvoor Bert Wagendorp) veel beter en gezonder uitzie dan ik in jaren heb gedaan en ik mijn grote bek weer regelmatig laat horen voel ik mij vaak ontzettend eenzaam en onzeker.
Lichamelijk vecht ik nog steeds een constante strijd tegen een danig verzwakte weerstand (wat zit er in vredesnaam in die stralen?) en geestelijk maak ik mij vaker dan mij lief is grote zorgen over de constante tintelingen in de rechterkant van mijn gezicht en mijn afnemende gehoor aan diezelfde kant. Ga ik mij ooit weer 100% fit voelen en wat als de bestralingen niet het gewenste effect blijken te hebben gehad?
Die vragen van onzekerheid spoken constant door mijn hoofd, terwijl ik tegelijkertijd denk te voelen dat mijn omgeving verder wil. Het bestralingsboek kan dicht, tijd voor nieuwe avonturen. Zover ben ik alleen nog niet. Zo sterk voel ik mij ook nog niet. Maar het komt goed. Een week of twee geleden las ik een prachtig interview in de Volkskrant met een Nederlandse ondernemer in Afrika, waarin één zin mij vooral is bijgebleven: ‘what doesn’t kill you makes you stronger’.
En zo is het, u hoort weer van mij. To be continued.
